Mutlu Günler Şiiri - Hasan Yılmaz 2

Bak yine güneş doğuyor,
Bu gece de geçti, ey resimdeki sevgili!
Yine şişenin dibi gelmiş ama sarhoş değilim ki!
Bu kaçıncı böyle geçen gece…
Şişelerin dibi, paketlerin içi boş!
Hep o hayaline bakıyorum resminde, boş boş…
Sevmek diyorum ne güzelmiş, hep eskiden.
Sana yaklaşmak meğer ne zormuş, anlamadan!
Seni anlamadan diyorum, anlatmıyorsun ki!
Sarhoş olamıyorum dedim…
Önceden çok iyi olurdum.
Öyle ki, elim ayağıma dolaşırdı,
Senin yanındayken.
Hiçbir şey esirgemeksizin, konuşurken kelimelerimizde…
Mutluluk denen şeyde kalbimizde…
Ne güzeldi veya ben öyle sanırdım.
Daha anlamamıştım seni ama çalışırdım.
Hala da çalışıyorum.
İş yerimde…
Hani şu sabah erkenden kalkıp gittiğim yerde!
Mutlu musun bari?
Beni soracak olursan,
Seni bekliyorum, senin etmeni!
Artık kendime başkaldıramıyorum…
Sen edeceksin, seni dinlerim biliyorum.
Değer kıymet konusunda, “bilinmedim” diyenlerden değilim!
Ama o sevgime erişebilmek için,
Öyle kapılar açman gerekiyor ki…
Biraz ilgi kadar büyük kapılar!
İlgi diyorum, ilgilenmiyor musun benle?
Gözlerinle bakmıyor musun?
Varlığımı bilmiyor musun?
Bir bunlar var zaten!
İşte bir bunlar anlatıyor seni bana…
Sen mutluluğu nasıl arıyorsun?
Sendemi, bendemi veya nerede?
Daha doğrusu mutluluk nedir hiç düşündün mü?
Sevgiliyle dertleşmek, konuşmak…
Kalbinde hiçbir şey gizlemeden anlatmak!
O üzülecek diye, bazı şeyleri paylaşmamak…
Sorunlarını… Ondan esirgememek o kadar zor değil!
En ufak bir şeyi bile…
Mesela, SENİ SEVİYORUM gibi…