Bir akşamüstü gel
Gözlerinde bulut yükü bir mevsim
Hem ağlamaklı ol,
Hem de gülümse.
Bir akşamüstü gel
Benim çocukluğumda; sıcak yaza inat, kurumayan bir deremiz vardı.
Her daim altında yüzebileceğimiz köprümüz,
Duvarlarına şiirler yazdığımız eski bir değirmenimiz, doyasıya yiyebileceğimiz; kiraz, erik, vişne, dut ağaçlarımız, geceleri sırtüstü yatarak yıldızları seyredebileceğimiz bir harmanyerimiz vardı.
Bizim arkadaşlıklarımız vardı, can arkadaşım Yılmaz vardı.
İkimizin yediği ayrı gitmezdi. Sadece ikimizin bilidiği sırlarımız, çalılıklarda gizli bir kulübemiz vardı.
Hemen hergün kulübemize gider, sigaralarımızı yakar, birbirimize sevdiğimizi anlatırdık, ikimizinde sevdiği aynıydı; Özlem... çağla yeşili gözleri vardı. Bukle saçları, bir de herseferinde ikimizide öldüren bir gülüşü...
Tezgahtaki bir istavrit gibiyim,
Bir tavalık ömrüm kalmış.
Oysa kanlı canlıyım balıkçının sesinde.
Koklamayın oramı buramı,
Her uzvum tamamda bir tek gözlerim öldü...
Dudağında bir ıslık, elinde cigara...
Gözlerin geceydi, karanlığına karıştım.
Ben sadece Attila İlhan gibi sevebilmeyi,
Birde gülümserken gözlerinden geçebilmeyi düşledim.
Ellerime karanlık bulaşmış, gözlerime karanlık.
Şimdi kuşların zamanı;
Tunç rengine dönüştü gökler,
Ve gözlerinin rengini yeşil sanırdım;
Yanılmışım ..!
Şimdi kuşların zamanı,
Ben iki kez aşık oldum.
Ben aslında iki kez öldüm.
Birincisi geceydi;
Yıldız yıldızdı gök kubbe
Ağustos böceklerinin sesi vardı.
Bir tek sözüyle vurdu beni O.
Bir masal ülkesinin kapısındasın;
Aydınlık günler düşle, yıldızlı geceler
Hayallerin bir martının kanadına takılı
Yüreğin ay kadar büyük ve parlak.
Ben küçük bir su damlasıyım
Buz renkli bir sabah rastladım sana
Ağlıyordun...
Elinin tersiyle ve umarsızca siliyordun gözyaşlarını.
Korkarak ve duraksayarak yürüyordun,
Kaldırım taşlarından çiçek, çiçek...
Akşam;
Parlak, kızıl bir güneş.
Su aslında akmıyor
Kayıyor bir iz tutturmuş,
Ve sesler yapraklarda gri bir dedikodu.
Neden utanır gökyüzü bilmem
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!