Mutlu caddesı kutlu mahallesi mutsuz ben

297 nolu otobüsün içinde
başkent zımbalamış beni
kafamda bir ağrı
zirvesinde bir bulut parçası
bırakır mı yağmuru
düşünmenin gereksizliğinde
kıvransam bükülsem dağılsam
umurunda mıýım
tüm mektuplarımıza ihanet ettiysek bil ki
tüm mektuplarımız hapis artık

zor yokluğunda yerine konuşmak
güneş yalayıp geçerek yüzümü
geçti karşı tarafa

geç kaldım bu günde
aybüke aramasa bari
desem ki bu mu derdimiz
her sabah 8.30 da
kalanları bildirmek mi diye
aybüke susar kalır her halde
abi sesin boğuk geliyor der gene
hakĺı evet sesim ne zamandır boğuk
sorsam aybüke mektup yazdın mı hiç
görmediğin birine
bir hayale mesela
abi kalanları alayım
kalmadı ben de kalan koskoca bir boşluk
biriken günler biriken uykusuzluklar
unutulan yollar adresler
kalmadı abinde ay büke

297 nolu otobüs okul durağında durdu
mutlu caddesi kutlu mahallesı mutsuz ben
sarıldıķ birbirimize