Mutların Kırık Sazı Şiiri - Sümru Yılmaz

Rüzgar ve zaman;
İkiz kardeşler
Birbiriyle yarışan.
Birlikte yolculuğa uzanan kor ateş eller
Aşka sevgiye hasret
Yaşamları kafeslerde geçmiş
Yazgılara son demlerinde birleşmiş
Savrulmaktan yorulmuş iki insan.

Karanlıklar titrerken ateşten
Geçilir bilinmezliğin yollarından.
Hüzünlerin demlendiği iki yürekten
Soğuk ve yalnız geceler çıksın istediler
Buruk gülümsenin sofra kurduğu hayatlarından.

Gönülden gönüle akan o duygular
Ve küskün bir türlü uyanmayan mehtaplar,
Çıkılan yolda ayağa takılan
Yüreklerde hasrete demir atmış yangınlar,
Dost bildiğimiz, hayat yolundaki duraklar
Bitmişliğin bestesi olur hepsi yalan.

Gün ışığında gerçeklerle yüzleşmek
Yürek ister diyoruz ya.
Maziyle dertleşmek
Atiye hesap çıkarmaktan beterdir ya.
Saadete susamış o iki yürek var ya
Prangaları kırdıklarında
Kelebek ömrü yaşarlar.
Ve sonunda ışıkta yanarlar ya.
Kaybolan ayak izleri şarkılarda yanmış
Uçarken kanatları kırılmış
Işıkta yanmış pervane olurlar ya.

O iki yürek çakılmış mazinin koridorlarında
İki ayrı telden sonatlar söylemişler.
Kesişen yollar nedense ayrılmış
Mazinin atiye uzanan yollarında.

Koklamak, dokunmak, duyumsamak varken
Yüreklerdeki o hazzı.
Daldan dala konup göçmeler başlamış
Kanat çırparken.
Gecenin kör sabahında ellerinde kala kalmış
Kaybedilen mutların kırık sazı.