Mutlak Sonsuz Şiiri - Bekir Sıddık Demircan

Ayrılığın rüzgarı zamansız estiği vakit, beni arama buralarda.
Ben bilmem hangi meridyenin,
Bilmem kaçıncı paraleline savrulmuş olacağım.
Bilinmez yollarda yürüyeceğim, başı öne eğik.
İşte diyecekler,
İşte o yabancı geçiyor yine yalın ayak, başı dumanlı.
Yüreğimin çarpıntısını bilmeden arkamdan ahkam kesecekler.
Ellerimde hesap soracak derman yok.
Dişlerim kenetlenmiş, dilim lal konuşmuyor benimle.
Dermansız dertlerin, onulmaz yangınların
Alev alev, har har, kor kor yandığını
Kavuşma ümidinin hızla eridiğini bilerek
Ve kalbimin bu erimeye inat donduğunu hissederek yürümekteyim.
Elimde ne bir pusulam, ne de bir haritam var.
Bana klavuzluk eden sadece kargalar.
Kargalar kargaşadalar, bense karmaşada.
Her şey muamma, her şey bilinmezlerle çevrili.
Bende bu bilinmezin, bilinmezliğinde kaybolmak istiyorum
Mutlak Sonsuza.