Mutlak Siyah Şiiri - Yeliz Şenay

'bütün kapılarının cennete açıldığını sanıyordum'

oturdu adam,
yanında hep geç kalan mavi telaş.
bir şair doğurdum ben
o dakika,karanlığın gücüyle imgelerine hükmeden.

bir yıldızın kopan parçası değdi saçlarıma,
dağıldı karanlık.
imgeler rahme çöküş rengi...
gece boyu büyüyen boncuk tanesi
düştü avuçlarımdan
bu enkazın yaşantı parçaları aramızda kalan.

kalktı adam.
paramparça olan boncuğa bakarak
uzağın sesine dayadı kulaklarını.
ardında kime ait olduğunu unuttuğum
bir siluet,acıtan.
ve peşi sıra gelen ürpertici yalnızlık...
işte bu an, kalbimi yetim bırakan.

peşinden gelmemi istediğini sandığım gölge,
dönüp baktı karanlık gözleriyle.
yarı duvar,yarı gece,yarı ben...
öylece kaldım.
sadece karanlıkta gördüğüm yüz için
bekledim,gökyüzü çillerinin sönmesini.
öyle bir yüz,
hayatıma girmek için varolmayan birine aitliği.

karanlık;
içimde genişleyen korku ağı.
durmadan yaktım bütün ışıkları
çekemedim düşlerimden yüzünü
yırtamadım gecemin siyah göğsünü.

kıyamadım yetimliğime.
söndürdüm bütün yapay ışıkları.
yaşamak için onun karanlığını,
gün doğmadan önce.
hiçbir zaman bir parça ışık altında
beraber olunmayacağını bile bile...

sus'tum...
noktasız cümleler kurduğum.
tamamlanmayacak ışık görmeden.
mutlak siyah,mahveden.
gözlerimi yine kapa...
imkansız olacağız gün ağardığında...

Yel&izi