Mütevazi Şiiri - İsmail Özabacı

Seni severken ben, sende giderken çok mütevaziydin… Dinlemezken beni, umurunda değilken de çok alçakgönüllüydün. Aramazken, sormazken birkaç yedi yıl çok çirkinleştim ben nedense? Çok değiştim senin gözünde… sustum sadece kendi içimde, yandım… en büyük çirkinliğim buydu sana karşı… bağırmalıydım oysa, çağırmalıydım, beddua etmeliydim lanet okumalıydım. Sustum… En büyük yenilgimi aldım ben hayattan sen bunu geç anladın! Önce aynaya bakmalı insan… kendi söylediklerine ve yaptıklarına, geri dönüp hatalarına, sonra yargılamalı gönül mahkemesinde birilerini. Yeri geldiğinde kabullenmeli ve susmalı. Başka birilerini kendi hatalarının sorumlusu tutmamalı, kendi egoistliğe bencilliğine bir kılıf bulmamalı…
Kızgınlığını, öfkesini ve kırgınlığını hayattan çıkarmalı başkalarından değil. Ruhuna sahip çıkmalı başka rüyalara gitmesin diye… evet ben bunları yazarken de çok mütevaziydim. Ve bir o kadar çirkindim… kim kimin kalbine basa basa gittiyse en az onun kadardım. Adına güzellik konulan şiirler kadar çirkindim, sensizliğe dayandığım kadar çirkinleşmiştim. Çünkü geç anlardı bazıları ayrılığın acısını ve kırgınlığını… Sonradan pişman olurdu, ama son istasyonda son trende gitmiş olurdu çoktan. Başkalarına kızardı hiç yoktan… uykusuz onca gecenin hesabını başkalarına sorarlardı, bir hayalet gibi yaşamanın bir üniversite kentinde.
Çok alçak gönüllüyüm. O yüzden bir merdiven gibi üzerime bastılar hep, görmezden geldiler. Mütevazı oldukça sırtıma çıktılar, inmediler. Aşkta böyle işte…ne kadar içten, çok ve platonik seversen kimsenin umurunda olmazsın…ama zorbalık yapıp zorlarsan sevdiğini alırsın… ya sonrası? çok mütevazi ve güzelce devam edersin hayatına..