Müteşair Vedası Şiiri - Enes Çelik

İncinir şairler,incinir şiirler.
Gövdemize el gibi uzanan mürekkepten.
Kabiliyettendir yahut meşrepten.
Gözleri desem, dökülecek kafiyeler.

Yutkunmak... Ay parlarken mecburiyetim.
Şahdamarımda afili, mahzun kanlar...
Ve yıllar yılı kovalarken buruştu gözbebeklerim.
Bir deniz misali ben,çekilmeyi beklerim.

İncindi efhem,incindi mehir.
Ve niçin ışık görmez suretim?
Yutkunamadığım için,tabutum ıslak ve serin.
Ki zaman ay gibi kar gibi rüzgar gibi
Bir veda olmasa bile, üstüme beyazları serin.