Müteşair Şiiri - İbrahim Yavuz

Biraz eleştirsen başlar ağıda
Bizim müteşair tozmuş gidiyor
Aklına eseni döker kağıda
Heceyi durağı bozmuş gidiyor

Kalemi elinde pusuya yatar
Edebi duyguya nefreti katar
Herkese bulaşır her şeye çatar
Uçan kuşa bile kızmış gidiyor

Her söylenen söze hemen inanıp
Pof poflu cafcaflı sözlere kanıp
Kendini bulunmaz bir ozan sanıp
Her gün üç beş şiir yazmış gidiyor

Her kimi gördüyse kafayı taktı
Kimini haşladı kimini yaktı
Ne hoca nede bir usta bıraktı
Aklınca herkesi ezmiş gidiyor

Şair değil sanki bir deli Bekir
Belli belirsizdir ettiği zikir
Yok ki kafasında güçlü bir fikir
Dostlara methiye dizmiş gidiyor

Kalem laçkalaşmış çene yalama
Yazdıkları ezber dile dolama
Ondan akıl alsın alım ulema
Sözde gerçekleri sezmiş gidiyor

Sanki dağarcıkta açılmış gözü
Onun yazdığıdır şiirin özü
Hiç kimse edemez aleyhte sözü
Herkesin ağzını büzmüş gidiyor

Her gün çıkar gelir davul çalarak
Bazen ense bazen paça dalarak
Zaloğlu Rüstemden ilham alarak
Meydanı boş sanıp azmış gidiyor

Bazen sağ sol bazen ortada durup
Manasız mesnetsiz sözler uydurup
Her gönle yıkıcı bir darbe vurup
Herkese bir mezar kazmış gidiyor

İbrahim’im neyler şöhreti şanı
Siz söyleyin bu tarife uyanı
Çok gezen çok bilir derler ya hani
Sanırsın her yeri gezmiş gidiyor