Mûtenâ Şiiri - Nilüfer Albayrak

Bir köy yolunda başladı gönlümün talanı,
Gözlerin değdi yüreğime, dağ oldu dumanı.
Ben sana vardıkça yollarım kesildi,
Çıkmaz sokak oldun, yüreğimde hançer izi…
Sana yanıyorum, sana yanıyorum,
Seni seviyorum Mûtenâ…

Ellerin dokunmaz, sesin ulaşmaz bana,
Geceler derman değil, sarılmam yaranıma.
Düşlerim seninle, gerçekler yabancı,
Adını anınca titriyor dilim, kanıyor sancı…
Hasrete esir, sevdaya vurulmuşum,
Seni seviyorum Mûtenâ …

Gözyaşım aktıkça toprağı suluyor,
Adını her duyan yüreğimde çalıyor.
Köyün çeşmesinde izini ararım,
Taşlarda ayak sesini duyar da yanarım.
Beni benden alan tek nefesimsin,
Seni seviyorum Mûtenâ …

Derman aradım dağlarda, pınarlarda,
Sesin dolaştı hep kuşların kanadında.
Geldiğin günler düş gibi geçti,
Gittiğin yollar yüreğimde hiç bitmedi.
Yaralı gönlüm hep sana tutsak,
Seni seviyorum Mûtenâ …

Kervanlar geçti önümden, haberin yok,
Baharlar açtı gönlümde, sesin yok.
Çoban kavalında bir ağıt çalıyor,
Benim içimdeki yangını söylüyor.
Çaresizliğin türküsünü yazdım sana,
Seni seviyorum Mûtenâ …

Yalnızlığımda oturdum taş başında,
Adını kazıdım gecelerin karanlığında.
Ne dağlar ayırır ne de yollar,
Benim derdimle konuşuyor yıldızlar.
Her nefesimde seninle yanarım,
Seni seviyorum Mûtenâ …

Ah etsem dağlara, taşlara çarpar,
Suskunluğum geceleri paramparça yapar.
Sevdamı gizleyemem, gözümde kanar,
Her bakışında kalbim yeniden yanar.
Ömrümün tek gerçeği, tek duası,
Seni seviyorum Mûtenâ …

Kapanmaz yaradır içimdeki sevda,
Sen yoksan bahar bile solmuş rüya.
Gel desen koşarım, çağırmasan da,
Benim yolum sana çıkar, her dua da.
Çıkmaz sokaklarda kaybolsam bile,
Seni seviyorum Mûtenâ …