Mütemadiyen... Şiiri - Tayfun Karadeniz

Her gün, yeni bir resmine adanıyor bu şiirler...
Ve ben, hâlâ yüreğimin en ücra köşelerinde,
altın bir kafeste besleyip güneşinden mahrum büyütüyorum umutlarımı...

Baharlar gelip giderken bile sadece yüreğimin ateşinde ısınıp,
binbir anı ile besleniyor savunmasızlığım...

Senden 'yalnız' geri dönen sedâm,
her bir günün sabahında sana ulaşabilmek için hiç bıkmadan,
yine ve yine zemheriliğinde
yollarına düşüyor sevdâmın; Kaybolmaktan tenzii...

Bilirim ki; her günün bitişinin
mütemadiyen yalnızlığında geri döndüğünde umutlarım;
ertesi günün sabahında yine aynı hisle,
yine aynı derece umutla sana, yine yollara düşecek...
Ta ki;
yalnız dönmeyene kadar...