Mütecessim İyilik Şiiri - Yasemin Günay

Üflediğinde rüzgâr, girdiği boşluklara…
Sihirli sesini ney'in,dinletir her yana…

Gerinir İstanbul yorgunluğu, biten günün
Ve uyur serin kuytularında mermerlerin…

En yakınlar hâriç,hâkim renk, artık siyâhtır
Şeh-zâde Câmisi, bu karanlıkta sabâhtır

Karanlığa işlenmiş gümüş rengi siluet;
Zirvesi ufku kaplayan uhrevî bir heybet

Salar gönüllere… vakit gecenin sonudur
Gecenin değil sanki, en sonranın sonudur…

Uğultu, kulağımda…sonsuzluk çağlayanı;
Mekân,mekânsızlıktır; zamansızlık zamanı…
……………………………………

Ve üfler gene rüzgâr, girdiği boşluklara
Dinletir nefesini,yakın ve uzaklara…

Uyanıp İstanbul zindeliği yeni günün
-Sür'ati kadar hızlı, yeni açarken gülün-

Kaplar gene birazdan, tüm açık alanları
Maviyle deniz gibi, gece ayrılanları…

Bir uyum ki, içinde tüm pürüzler son bulur
Ses,renk ve ruh birleşir,hepsi bir bütün olur

Böyledir,benzersiz,bir tanedir her köşesi;
İstanbul,doğunun ve batının hazinesi

Gelmiş ve geçmiş bütün iyi niyetlerinin
Mütecessim hâli değil midir eskilerin?