Mutasavvıfâne Şiiri - Neyzen Tevfik

Öz tenim değil mi bu toprak benim,
Tanrı kitabında her yaprak benim,
Gökten indiğime nişan istersen,
Yıldızı karalı al bayrak benim.

Bir gelincik gibi surun üstüne,
Dikilmişim her gururun üstüne,
Türk’ün içindeki nurun üstüne.
Titreyen sevdalı her şafak benim.

Erenler bezminde kanla yıkanmış,
Derya-yı vahdete girmiş çalkanmış,
Güneş ülkesinde ay yıldız kanmış,
Canıma tak dedi iftirak benim.

Bu ayrılık şirki yakışmaz Türk’e,
Öz adam olana yeryüzü ülke,
Süleyman tahtıdır havada gölge,
Muhabbet sahbası iştiyak benim.

Husnüne şeyn verir vuslat şarabı,
Biryan-ı teranenin gamlı rebabı,
Niçinlerin bulunmuyor hesabı,
Devirden devire iltihak benim.

Devrandan devrana akan şuleyim,
Görülmez tutulmaz yakan şuleyim,
Gönülden gönüle çakan şuleyim,
Vuslatın sevdiği her firak benim.

Uçarken havada gaflete daldim,
Fena suretinden bir buse aldım,
Süleyman tahtının altında kaldım,
Cibril’i şaşırtan o Burak benim.

Felek allem, kader kallem eyledi,
Hind’de Buda Tûr’da. Musa eyledi,
Beni bana herkes nasıl söyledi?
Dillerde destanda bu merak benim.

Serseri bir kıdemliyim ocakta,
Kaynamışım nice kapta kaçakta,
Buz kesildim sinirimden sıcakta,
Aşkın güneşinde her mihrak benim.