Mutant Aşka Gazel Şiiri - Muharrem Abut

Anlasaydın,
Anlatmaya devam ederdim seni, sana.
Ama anlamak istemedin.
Nerdeyse deveye hendek ettin beni.
Lakin deve hendeği atlar,
Ben sözümden dönemem geri.
Bitti, vazgeçtim senden.
Aldıkların, çaldıkların hatıram olsun.
Andıkça an, andıkça yan.
Zaten aşk denilen şey koca bir yalan,
Tuhaf bir armağan,
Ta Adem ile Havva’dan kalan.

Anladım,
Artık ağır geliyorsun yüreğime.
Anlattın ki bana,
Sana aşk(ın) la çarpan yüreğimi anlatmak,
Seni aşkla çarpan yüreğime iman ettirmek,
Allah'ın varlığını inkâr eden bir inançsıza,
Miraç'ı anlatarak inandırmaya çalışmak denli imkânsız.
Ve bu yüzden olsa gerek okyanus üstünde düşen,
Yorgun kanatlı kuşlardan irtihal yaparcasına,
İntihara meyilli yorgun kelimeler düşüyor dizelerimden...

Fakat geçmeyecek artık,
Ne dilimden intihara meyilli, yorgun kelimeler,
Ne de hiçbir sözüm de adın!
Sazımda aşk ile çalan tel;
İnandığım, aşkı uğruna adandığım,
Düğüm misali bağlandığım melek değilsin sen.

Çözüldüm.
Çözdürdün yüreğime nakış nakış işlediğim gergefi.
Bu yüzden ve şimdi,
Öyle bir andır ki geldiğimiz bu an;
Fazlası ziyan, fazlası talan, fazlası yalandır.
Yaşananları talan ile ziyan etmeden,
Vakti geldiğinde ki çoktan gelmiştir vakti,
Gidiyorum demeli,
Ve ardına bile bakmadan gitmeli insan.
Küçülmeden, gerçeğe yalan bulaştırmadan.

Çünkü sana önüne bak, önündeyim demiş,
Sense aynı su da, aynı balık misali akmış,
Hep ardında bıraktığın kirli suya bakmıştın.
Lakin bundan böyle ne senin baktığın yere bakacak,
Ne de seninle aynı su daakacak değilim.
Önüme bakıyor,
Seni ardımda bırakıyor,
Sevdanı çivi gibi çaktığım,
Yüreğimden kanasam da söküp atıyor;
Feryat figan etmeden,
Bir akvaryum su da fırtınalar koparmadan,
Gürültüsüz, patırtısız,
Bacadan çıkan bir duman gibi,
İsimi, sisimi ve izimi,
Bir de mührümü yüreğinde bırakarak;
Geldiğim gibi sessizce,
Ayaklarımın ucunda usulca,
Gidiyorum…