Mütâlaa Şiiri - Talha Özgül

Her seferinde
neyin peşinde koştuysam
Neyi aradığımı değil
Neyi aramadıgımı buluyorum
Geceleyin umarsızca düşünürken
Kendimi yılgın buluyorum
İçim yalnızca ürperiyor
Yüreğim yorgunluğumu sayıklıyor
Sesim her seferinde
Daha boğuk
Daha kötü çıkıyor
Yalnız mıyım
Asla değilim ama biliyordum
Bazı şeyler harekete geçmene engel değil
Mücadele bende boşuna tırmandığım bir dağ gibi
Bazı şeylerle mücadele etmemekte yorar insanı
Susmayı denemek aslında zor
Konuşmak gürültü kirliliği gibi geliyor artık
Bana eğreti geliyor bu toplum
Yaşamak yılkı giden bir kısrak gibi
koşup yere düşen toynaklarıydı hayatın
Bir kış masalıydı dokunmak ve
Dokumak hayatı
Ben ise yalpalayarak geldim bu dünyaya
Uçarak menzile varamadım ya
Savaş çok yakın cok aramızda
Bizimle beraber büyüyor nefret
Gözyaşlarım ifritlerle dolu
Yeryüzü acımasız ve çığırtkan
Gökyüzü şu sıralar benim gibi ağlak
Ben miyim meselesi bu davanın
Hayat henüz el değmemiş bir bebekken
Ben miyim asıl meselesi varlığın
Neredeyim ben bir türlü bulunamıyorum
Hiçliğin ortasında kaybolmuştur ufkum
Belki mütedeyyindir ömür çizgim
Ama göremiyorum görünemiyorum ki
Fevkalade bir çınarın kökleriydim ben
Göğe yükselen bir bayraktım belkide
Bana inanmasalar da biliyordum
Belki bilinmeyecekti masallarım
Hic yazı göremedim ben
Hep sonbahardaydı ömrüm
Dünya bakabilmektir
Okunmadı mı hiçbir kitap
Olunmadım bir türlü insan
Benimle beraber kimse sayılmıyor insan
Sevilmiyor insan
Tehlikenin farkına varmadım ama
Bazen sakin kalmak gerekir ya öyle
Öyle muhtacım sana sarılmaya
Yanmaya hazır duman gibi
Hiç tütmeyecek bir baca gibidir benim gönlüm
Yeniden yaşayabilmek olgusu elbet bende vardır
Yeniden yaşlanabilmek
Beni yokluğumla sınayan Rabbime dönmekti aczim
Olsun benimde dualarım belki arşa değer
Sesimi duyan birileri elbet vardır
Ben hiç olmadım olağanca bir kuvvetle
Sesini duyuran
Gencim ama yıkılmadım dağıldım
Yumaşaktır sesim her konuşunca içimde
Duyulmaması ondandır belkide
Suretim ne kadar sert olsada
Ben yumuşadım mı hayata
Öyle dilegelirdim tarihin avlusuna
Benim için yaşamak duygusu
Bir kaba sığamamak değildir
Sevilmek hiç bu kadar garip gelmemeliydi
Sevmektir seni ayakta tutan güç
Hiç yok sayıldın mı heyhat
Hiç koşarak mutluluğu aradın mı
Tehlikenin farkındayım ama
Büsbütün yanıyordum
Yıkılıyordu evim ocağım barkım
Ben yine hala koşturuyordum