Muştu Çiçekleri Şiiri - İbrahim Yılmaz

Şimdi zaman bir bahar muştusudur
Uyanan toprakta yeryüzü ne hoştur
Her taraf boyanmış kudretin emriyle
Desen desen renk renk açmış çiçekler
Kuşlardaki sevgi telaşını ah bir görsen
Gözlerim kamaştı bugün sana bakarken.

Coşkusu bende çağlayan bir nehirdi zaman
Geceyi aydınlatan ay öperken yakamozları
Romantik eylül akşamlarını özlüyor gönül
Zayi olmuş bir ömrün yükünü taşıyor gül
Bahar geldi diye aşk için şakıyor bülbül.

Azametinin noktasıdır evrende gördüklerim
Yedi kat alemin nice baharları vardır kim bilir
Hafızamın sınırları evrende algıda yetersizdir
Ben bahar çiçeklerine bakar şükrümde ağlarım
Sensiz nasıl meyve verir benim sevgi bağlarım.

Senin varlığını inkar edemem kalbim çarpılır
Doğanın renkleri saklamaz gerçeğin resmini
Ben sana karşı yalan uyduramam yanarım sonra
İbrahim Nemrut putlarını kırınca onu attılar nara
Ateş utandı İbrahim'in bakınca alnındaki o nura.

Bahar muştusu resminin içinde sırlı bir gizem var
Acaba yedi kat göklerin baharı nasıl bir gerçektir
Rahmetinden umudunu kaybetmeyen sır sevgim
Bereket olup yağmur gibi göklerden arza iniyor
Mahcup aşkımın sevdasında kalbim seni seviyor.

Aklımın hezeyanlarına kanarsam ben yanarım
Kül olsam da tekrar kemiklerimden doğarım
Bir sıtma nöbeti hayatımın her merhalesinde
Bahar çiçeklerinin tozlaşma gerçeğini yaşarım
Varlık sebebimin hilkatinde ben kendimi ararım.

Her dalda açan çiçekte adının bende sırrı var
O sır kalbimin sahibinin kim olduğunu anlatır
Okyanus kadar derindir senin menekşe gözlerin
Yolunda bir maşuk ağlar derdi Mecnundan derin
Halimden kim anlar bil ki kalbimin sahibi sensin.

Bu bahar yine muştu çiçekleri açmış rengarenk
Kudretin eserini görmemek kör eder aciz gözlerimi
Ne yaman çelişkidir yaşarken evrende seni görmemek
Derin bir tevekküldür toprağın nabzını hissetmek
Muştu çiçeklerinde seni görmek bende en büyük gerçek.

Mart 2022