Müstakbele Mektup Şiiri - Türker Alpertonga

Sevgili müstakbel!
Bu sana ilk mektubum
Vasıl olur mu olmaz mı bilemem ama
Firkatin acısını tatmış biri olarak
Vuslata vesile olmasıdır tek umudum.

Artık maziyi özlemediğimi fak ettim dün
Hatta bugün, dünü çıkardım ömrümden
Bahusus, hep sana dair rüyalar görüyorum
Rüyalarımı anlatmayı bıraktım ancak uzun zaman önce
Anlatırsam gerçekleşmez diye,
Bir batıl akide peyda oldu şuuraltımda
Fakat kim bilir, belki de gördüğüm rüyalar,
Şuuraltımın armağanlarıdır bana…

Evet, sevgili müstakbel!
Rüyalarım en kötü ihtimalle,
Bana bir armağan sunuyor lakin
Senin bana sunacaklarına karşı,
Bir miktar endişeliyim dersem,
Umarım alınganlık yapmazsın
Çünkü şu zamana değin,
Bana sürprizlerden başka bir şey sunmadın
Üstelik bu sürprizlerinin,
Hangisi iyi, hangisi kötü,
Buna dahi karar veremedim bunca zaman
Mesela; ömrümün en verimli yıllarını,
Başıma çoraplar örerek sabote ettin!

Hakkını yemeyeyim yine de
Acıları hep dozunda verdin
Ve her doz acının,
Beni müstakbele hazırladığını söyledin
Yani beni kendin için hazırladın hep
Bu sebeple güzel hülyaları,
Sende hayal ederken ben
Sebep olduğun acıları,
Mazinin omuzuna yükledin sen.

Şimdi tekrar akl-ı selimle düşünürsek;
Elemi, çileyi damarlarıma zerkeden seni,
Nihayetsiz bir özlemle beklerken;
Hatıralarımın kahrını çeken maziyi,
Bir kalemde siliverdim zalimce
Sana hep methiyeler dizerken,
Ona hep galiz küfürler ettim
Sen iltifatlarımla yetinmezken,
O, hakaretlerime sessiz kaldı
Senin hayaline gerçek payesi verirken,
Onun gerçekliğini umarsızca yok saydım…

Daha birçok misal sayabilirim
Fakat ben bunları sana haykırırken,
Sen bana kıs kıs gülüyorsun, biliyorum
Bu huyunu bilmediğimi sanma;
Hem çok zalimsin hem de küstah!
Fakat enteresan olan şu ki;
Vadettiğin ufacık bir ümit kırıntısı bile
Seni çok sevmeme
Ve de çok özlememe
Yetiyor da artıyor bile…

3 Eylül 2020