Müştak Erenus Şiirleri - Şair Müştak Erenus

Üç el yamanmıştı geceye sivri
Korkunun ötesinde ateş yakmıştı çocuk
Kimse bir şey diyemedi

Önce bir yerinden başladı
Kocaman kara kırmızı mor

Amma da çok ölüyorsunuz
Bir kere doğmakla.
Ve ne de çok korkuyorsunuz
Her allahın günü yeniden ölerek
Analar bir avaza keyifle
bir kerede doğururlar çocuklarını

Çocuklar Ağlamasın
Hiç ağlamasın
Güneşte yunmuş bir damla su.
Ama siz ağlayın payınıza düşeni
Bilerek, ederek
Ve de hiç hak geçirmeden

İnanmak gerekir güne
Bütün dertleriyle dün
Durmayın çaba getirin güne

İnsanlar güzeldir
İnsanlar iyidir

Taş kodum taş üstüne
Yedirmedim özüme bu çileyi
Durdum da düşünemedim
Kimlerdi bu eşkıyanın kendileri
Yorulmazlarmıydı bu yağmada
Bıkmazlar mıydı

Büyük denizler bomboş
Bir dut ağacının dibi
Yeşil yapraklar yamalanmış göklere
Kuşlar o kuşlar
Her zamanki başıboş hürriyette.
Çıkmam göklere

Sabahleyin işe nasıl gidiyorsun diyeceksin.
Dört yıldır Kalamıştayım
Pasaklı bir denizle türlü cilveler içinde
Hele akşamları bir sevişiyorki bulutlar
Görülmedik bir renkli kıyamet alıyor irsanı
İşte sabahleyin böyle bir denizin kıyısından

Niçin sevişirsiniz bu yataklarda
Çocukları sevmeyecekseniz
Ve de sevseniz
Hangi yüzle.
Eşşoğlu eşşekler.

Üstümüzde bu şaşkın bulutlar
Küskün bu telaşın peşinde
Nereye gidiyorlar
Ve de bu günler neyi getiriyor böyle
Ve de niçin götürmüyorlar getirdiklerini
Bıktıramazsınız bizleri günlerimizden

Tez oldu
Ama toz olmadı günlerim
Yaşamı çok sevdim
Çocuklar uzattı buşko ellerini
Gerçek soyundu
Sevgi anahtarıydı kapılar.