Mustafa Yal Şiirleri - Şair Mustafa Yal

Sağlam bastım toprağa bu sefer bedenimi taşıyan istikrarlı ayaklarım esasında bedenimden fazla yükü de kaldırabiliyormuş. Her adımının sana olduğunu bilseydi eğer deneyipte öyle idrak ederdi yuvarlak olduğunu Dünya'nın. Zaman kolladığından belki, koşar adım giderdi saatleri hızlandırmak istercesine.

Sahi saat 1 dakikada geçseydi daha hızlı koşabilirdim.

Taraklı yada düz taban diye ayırmışlar bir kenarda adamdan bile sayılmamış kimileri. En silik yüze sahip fakat en esas oğlan olan o karakteri getirdi aklıma. Sınıfı, kusuru, şekli önemlimi sana koşan ayakların? Yeterli, koşsunlar sana benden. Getirsinler bedenimi, elimi, kolumu, gözümü, dudaklarımı, kalbimi senin huzuruna.

İhtiyacım var eve her dönüşümün sana olmasına. Çünkü bu beni mutluluğa inandırır. Tam tersi de yaka silktirir yeterli sayıda denedim biliyorum. Korkulu sakin gecelerde muhafızın olmak gibi birşeydir yanında uyumak her gece. Üstünü açman bir tehlikedir mesela yada herhangi herşey.

Ne kadar güzel olabilirki dememeliymişim yılların geçmesini özlemle beklemeye. Çocukken babamın görevinin aynısını yapacağımdan bir haber oluşumun şaşkınlığını atlatmama çok kalmadı. Kaldı ki hiç aklımda yokken önüme serildi bütün kurallar ve sorumluğun bu kadar güzel olduğunu bilseydim eğer kesin daha önceden tutar alırdım seni her neredeysen.

Bana bir uyku borçlusun, bir günaydın... Ve bunu her gün borçlusun...

Başlangıç olmadan son olurmu yada son olmadan böyle bir başlangıç. İndi bindi yaptıkça, ömrümün yalama olmuş endişelerine yataklık etmişim ne yazıkki. Son durağı beklemeye sabrım mı yoktu acaba veyahut nasıl olsa gelir mi demişim ? Bir ileri iki geri gitmeyi yol katetmek de sanmış olabilirim. Yine beynimin küçük oyunlarına mı kaptırmışım kendimi ? A benim yanlışa meyilli kalbim sende şaşkınsın biliyorum böyle umudunu yitirmişken vardın bu durağa.

İşte geldim.. İdrakindeyim son durağın. Hepsine gücüm var artık herşeyi senin artık içimde durmaksızın akan bu aşk nehrinin. Sonunda boşa ziyan giden tüm şelalelerinin sana celallendiğini daha yeni anladım. Ya da sen okyanustun içindeydi hayalimdeki güzel gizli dünya. Aktım sana usul usul aslımı buldukça.

Vücudum sayıklıyor seni,
Eksikliğinden hiçbirşeye gücü yetmiyor çoğunlukla.
Akla uyduramadığı o arzu, ruhu zapt edemiyor.

Ölüm orucu tutuyor hücrelerim.
365 gün değil bir yıl,

Ölümcül yaşamın ölümsüzlüğünü keşfettiğimden beri SEN kimi zaman çok sesli kimi zaman sessiz bir gürültü oldun. Tüm yazların ve tüm kışların aynı zamanda arasında geçen mevsimlerin ve bütün doğa olaylarının tek bir amacı varmış idrakine vardım. Seninle var olduğum ve seninle ebediyete ilerlediğimi keşfettiğimden beri aldığım verdiğim tüm nefeslerin sayısını hesaplamaya giriştim. İdareli kullanmalıyım biliyorum. Aslında kanaatkar olmanın da bir nedeni olmalıymış.

Kendimden kendime sorduğum milyonlarca 'neden'sorusunun bana verdiği tatminkar bir cevap olmamasıyla birlikte birçok antrenman ve acı tecrübenin refakat ettiği bu seruvenin planlanmış bir sonucu olarak kesişen noktayı oturup düşündüğümde, iman etmenin, yönelmenin ve huzura varmanın sonsuz sınırsız hazzına erişiyorum.

Seni anlatması için bir nebi çağırmalıyım. Bir mürşit bulmalıyım ya da. Yerle gök arasında bulamadığım bir cevabı onların ötesinden getirsinler banada. İçimden geçen tüm hayatlara aslını sorduğumda dut yemiş bülbüle dönmüş gibi oluyorum.

Yokluğun kurumuş yaprakların çilesi gibi, sulansada serpilemez yeniden varolana dek. Umut kendi kendine yetebilir mi? Hep aynı sonla boyanmış bir resmi var etmek gibi. İlk nefesi son nefesle mukayese etmese şu hayat, aklım kalmazdı hiç son veda gününde. Belki çok mutluluk sebebi vardı belkide çok mutlu olmuştuk üstelik mutluluğa alışmışmıyız?

Ne yazık ki mutluluk ile beslenmiyor satırlar denemesi sudan ucuz. Bahanedir hayat şaire derler kelebek ömürlü şairler bir bak anlarsın. Anlarsın diye umuyorum gökyüzünün bir gün gülümserken bir gün çetin oluşunu.

Maksadım bir öğüt ya da bir mesaj olsaydı şu ana kadar çoktan yok olup gitmişti tüm şairler ya da gönül gözleri kapanmıştı açılmazcasına. Bu kapıdan akılla girilmez derken Şems askıya astı bedeni, adımını attı gönülden içeri.

İniş izni almadan sefalet içinde geldim senin olmadığın yerlerden. Yol benim için hep umuttu sefaletimse eksikliğimden. Fakir bir kalbin başarı öyküsünü yollara borçluyum, senin olmadığın yerleri terk etme cesaretimse bundan. Aştığım her dağın bir ismi vardı daha dramatik oluyor böylece gelişim ecelden.

Yolculukların anısı çoktur, söyleyenler doğru söylemişler heleki yolun geçtiği her noktanın son durağı sensen geçtiğim her yerin hakkı var bizde ve hepsi helal.