Mustafa'ya Bakınca Şiiri - Cüneyt Beyköylü

Uysal bir öğrenci o;
Onun adı Mustafa.
Kendi halinde, mazbut, mütevazı…
Tembelliğinden değil ama
Yapısı gereği bekli de prensipleriyle,
Arka sıralarda oturur genelde,
Dinleyiverir dersleri kendi çapında usulca,
Ve ben Mustafa’ya bakınca…
Ha söylemeyi unuttum bu arada;
Bense Mustafa’ya bakınca,
Aklına kendi öğrenciliği gelen bir hoca.
Mustafa dersi dinleme çabasında,
Bir yandan da dinlenme havasında,
Klasik ilkokul takım elbisesiyle,
Kendi tarzını bir gömlek ve kravatla,
Hayal gücünün küçük dünyasında,
Yaratıverecek sanki bir modacı edasıyla.
Mustafa’ya bakınca,
Beni seven çocuklar ve öğretmenlerimi,
Utangaç hallerimle yüzümdeki kızarıklığı,
Öğretmenimin gözüne girme çabalarımı,
Arkadaşlarımın bana yaptığı şakalarını,
Tahtaya kalktığım her anın tatlı hatırasını,
Getiriveriyorum aklıma her daim.
Ve ben Mustafa’ya her bakışımda,
Belki Mustafa’nın öğretmeniyim; ama
Çocukluğumdaki o heyecanı,
Bir nebze de olsa yaşamaya çalışıyorum,
Ve ben Mustafa sayesinde,
Kendimi hâlâ öğrenci olarak görüyorum,
Bir zamanlar oturduğum o sıralarda…