Mustafa Öğretmen Şiiri - Mustafa Kemal P ...

Elbet beni de ezberinde tutar bu sıralar.
Karşımda duran yazı tahtası,
Gıcırtısı hiç kesilmeyen sınıfımın kapısı
Ve yerinde yeller esen çığlıklar
Hani bir çocuk vardı ya
Önlüğü siyah, işlemesiz beyaz yakalı,
Adı Mustafa’ydı
Mahalle de Mıstık,
Kimi Musti diye çağırırdı.
Pek fazla bilen yoktu Kemal adını.
Oysa kafa kağıdında;
Mustafa Kemal’di adı.
Sonra bu küçük adam;
Siyah önlüğünü çıkardı,
Ortaokul, lise,
Derken üniversite.
Bizim küçük adam
Çoktan öğretmen olmuştu bile
Gideceğim belli değilken hangi ile.
Heyecanlıydım ne yalan söyleyeyim biraz da korku.
Belli olmuştu işte;
İlk durak Ordu.
Hayalimdeki büyük bir okuldu.
Mini birler, çalışkan ikiler…
Yani kalabalık bir okul…
Ama senin ki köy dediler;
Bir köy okulu.
Beklide okulumun bir yolu bile yoktu.
Biraz hazırlık yapmak gerekliydi.
Ivır zıvır birkaç öteberi.
Ne de olsa bekarlık.
Fazla eşyaya gerek yok ki.
Yağmurlu bir gündü vardığımda okulumun kapısına
Önce Erdem karşıladı beni
Adını sonradan öğrendim.
Sonra Hatice, Esra ve diğerleri
Biraz ürkekti bakışları ya da ben öyle zannettim.
Gideceğimden kortular belki.
Benden öncekilerin; bırakıp gittikleri gibi.
Erdem bir incir uzattı bana, aldım ve yedim.
Geri çevirmek hiç olur muydu?
Erdem’in beslenme poşeti incirlerle doluydu.
Hani büyük bir okuldu ya hayalimdeki.
Benimle birlikte yirmiydi okuldaki kişi.
Kimi hoca diye bildi beni,
Kimi Mustafa öğretmen.
Hep ben öğretmedim,
Bazen bendim öğrenen.
Eğittim öğrettim,
Bende çok şey öğrendim.
Daha yirmi iki’mde;
Nice evlat edindim.
Ha unutmadan söyleyeyim;
Ben hala köy öğretmeniyim…