Şair değilim olmak yolunda çabalayanım sadece.Sözlerim yüreğimin kanı ellerimden sızan.Gözlerim değil gören hiç bir zaman.Böyle de mutlu olabilir mi insan bilmiyorum; öğreniyorum sadece.
Yaşamak için ömrüm ankara da başlamış,hala devam ediyor eksilerek.Bilmiyorum gerçekten yarın bizlere neler getirecek.
sen kendine izin vermedin ki hiç.
sen kaybeden taraf olmayı seçiyorsun,
savaşıyorsun,sevdanla...
yalan söylüyorsun ben hiç sevmedim,
sevmeme izin vermediler,diyorsun.
sevda izin ister mi,düşünmüyorsun.
Gözlerim,gözlerim.
Arıyorum seni buluyorum seni
düşlerimde,umutlarımda.
Sevda nedir ki sevdiceğim,
sevda nedir?
sevdin mi sen?
Ne desem geçen zamana
Kimler için ağlattığını mı anlatsam o na,
Mavi değildi yüreklerin rengi
Gök kubbe böyle karanlıklarla boyalı değildi.
Kim severdi,kim söylerdi
Dipsiz karanlık yeşilde üşüyorum.
Yalnızlıktan,karanlıktan korkuyorum
Sevdanın ateşi.
Öldükten sonra sen savurmalıydın
Küllerimi,
Küllerim uçmalıydı sonsuza
Beyaz çırpınışları seviyorum mavide çığık çığlığa
sarının yakışını sonra.
Arka mahallede ki sokak satıcılarının seslerini duymayı,
can-hıraş bağırtılarını ekmek için.
Sokağın başındaki iki katlı eski evin merdivenlerine oturmuş,
dünyayı yılların süzgeciyle üzgün seyreden teyzeyi;
Bir kız sevdim adı temmuz
yağmurlar altında yürürdü yalnız
beklerdi kıyıda gözleri ufuklarda,mutsuz
yaşam onundu,o yaşamı terk etmiş
rastlamıştım o kıyıda aylardan Temmuz..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!