Kendi kabuğunu kırmak, kafesin içinden çıkmak yetmez, kafeside kafasının içinden çıkartmalı insan.
İstediğimiz birçok şeye ulaşmak için, istemediğimiz birçok şeye katlanmak zorunda kalıyoruz. Sevdiklerimize bedel koyuyor hayat. İşimiz ile içimiz arasında geçinip gidiyoruz. Toprak üzerinde farklı sınıflarda yaşayıp, toprak altında eşitleniyoruz.
Neyi yapmak için doğduysan, onu yaparak yaşa! Yoksa kendini yaşamış sanma.
Ah diyorum şimdi. Bir yağmur yağsa... Sen çıkıp gelsen. Keşke diyorum şimdi, gök gürlese, bir yağmur yağsa şehre. Gelişin sevinç gözyaşlarıyla kutlansa gökyüzünde. Çakan şimşeklerden korkmayacağım bu kez… Aylardır, Haftalardır, Günlerdir bekliyorum, Sen çıkıp gelsen…
24.Aralık.2008 Kadıköy
Kaçmaya çalıştığın her şey kadar gerçek, içine saklandığın kabuğun kadar yalansın.
Ne kadar uzağa kaçabilirsen ordasın.
Çok mu önemli neresinde durduğun? Kendine bile yalan mı söyleyeceksin hala? Hangi şiirinin sonuna nokta koyabildin gittikten sonra? Hangi dizede doya doya ağlayabildin? Yazmayı bile unuttun, geriye hiçbir şey bırakmadın. Senin olduğunu sandığın neyin varsa kaybettiğini sandın ya hani, aslında hiç sahip olmadın.
Gözlerinin içine her baktığımda
Mavilikler ortasında kan damlası gibi bir sonbahar güneşiyle başladı bu öykü...ve odam soğuktu, karanlıktı...Ve odamda yaşanılan zamanlar bıçakla kesilecek, askıya asılacak kadar donup kalmıştı...
Günün birinde yaklaşan ayakseslerinin getirdiği yitirdiğim aradığım güneşim KADINIM' dı...
Ve dudaklarımdan dökülen minicik bir kelime ile kocaman bir öykü başladı;
Uzun bir zaman sonrası… Kum saatini çevirmiyorum artık, boşaldı ve bitti. Uzun bir yolculuğun bittiği yerde, birçok güzel insanları ardımda bırakarak – her duraksamada birini daha yitirdim- Yolun sonunda ne vardı bilmiyordum, hep beraber olmak sonuna kadar birlikte yürümekti önemli olan ama benimle gelemediler / gelmedin, hiçbir şeyi doğru düzgün söylemeden bir telefon mesajına yazılan iki kelimeyle –geldiğim yolu bitirdin zamansız… Soru işaretleriyle bırakıp…
Şimdi arkama dönüp baktığımda incecik, belli belirsiz görülüp yitilen karaltılar beliriyor.
Ama geri dönmeyeceğim.
Ve ayrılmışlık... Ve unutulmuşluk.. Ve üzerine sarı sıcak sinmiş bir yaz günü gibi.işte böylesine takılmış gözlerim uzaklara...
Uzaklara
Uzaklara gitmeliyim çocuksu umutlarla hiç büyümeden
Günün henüz başlangıç saatleri olmasına rağmen her yer karanlık… Erken saatlerde uyanıyorum bir zamandır.Pencere önünde, tül perde ardındaki hayatı izliyorum uzun uzun. Bu sabah uyanıp perdeyi araladığım da ilk gördüğüm, kâbus gibi çöken bulutlar ve karşıki ağacın dalına tünemiş,can havliyle kanat çırpan küçücük bir kuş… Belli ki çok korkmuş.
Korkudan çırpılan kanat benim.
Ve rüzgâr… Her esişinde ne varsa alıp götürüyor beraberinde. Ortalık toz duman, gökyüzü karanlık, bir uğultu… Gök gürültüsü… Sonrası ilk damlalar… Devamında sağanak bir yağmur… Toprağa düşen her damlada etrafa yayılan bir koku…
'... Hasretlerimi, ayrılıklarımı, yalnızlıklarımı, sevdalarımı, sıkıntılarımı, düşüncelerimi, gözyaşlarımı, isteklerimi Hepsini topladım... Kutuya yerleştirdim bir bir... Sana en son hediyemi veriyorum...'
Yıprattık bir birimizi… Kelimelerle… Düşüncelerle…
İnanmadık, İnanılmadık… Şimdi ise ayrılığı konuşuyoruz artık…
Biraz sahip çıkılmamanın getirisiydi bu… Biraz güven vermenin, verememenin getirisiydi…
Çok sevdiğim o denizler var ya benim hani, dalgalarıyla başa baş yarıştayım; içimde ne varsa dibe çökertip üstümde ne varsa kıyılarıma atmaktayım, ben bildiğin o soğuk siyah beyazım… İstanbul’un havası gibiyim şimdilerde, yağmurlardayım, yağmur kuşlarındayım…
Çakan şimşeklerde titriyor, üşüyor bütün benliğim…
Bir sevgi bir nefret olduğum günlerdi, bu karmakarışık zamanlarımda doğru ve yanlışı ayırt etmek çok zorlaşmıştı benim için, yaptığım hatalarımdan dolayı binlerce özür dilerim.
Boşluğa düşmek ne yapacağını bilememektir bazen, bazen bildiğini sanıp doğruyu şaşırmaktır, sıkılmış yalnızlığını doldurmak isterken aslında olmayan duyguları var etmektir
Artık bana kimse senin gibi dokunmuyor. Kimse bana çikolata almıyor.
5.Mart.2009… Bugün farklı bir gün. Dışarda yağmur, fırtına… Alabildiğince.
Gülüşünü düşünerek meydan okuyorum fırtınaya, yağmura.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!