Mustafa Kaya Şiirleri - Şair Mustafa Kaya

anladı
yanından geçerken Fatiha okuduğumu duyan adam
mezarlığa benzediğini


çaktı

Karanlığın inkara açık sorularını sordum
mealin sesten eksilttiğine.
Ve varlığımın son tefsirinde
sezgimin dilsiz bir ravi olduğunu buldum.

her yanılgı bir kum tanesi,ertelenmiş her aşk
bir çöl devrediyor.
sonunda son anda gördüğüm
halisülasyonum /evrensel bir seraba dönüşüyor
ve içine kapananları putlaştırıyoruz
önce inancımızı sonra kendimizi kaldırdık rafa

1

Hayat böyledir yavrum,demiyorum
Yeteneklerinin sana acı vermesine
izin verme
kaza anını bir tek sana anlatmazlar öldüğünde

A

öptüğün çocukları öpüyorum
böylece
öpüşmüş oluyoruz kalabalıklarda
ve...

Buzdum.İncitildim.Su oldum.
‘U’ uyudu.
Ben ‘S’ hiç uyumadım uykunda
Düştüm çünkü düşünde düşünce aşka.

Eve geç gelen adam anahtarı üzerine almadığını fark eder
bunun üzerine uzun bir süre kısa aralıklarla zile basar, ama evin kadını kapıyı açmaz;
- 3 gündür nerde kaldıysan oraya git
adam yorgun,mahçup bir ifadeyle kadına cebinden çıkardığı bir kağıt paraçasına yazılmış bir şiir okumaya başlar

A

Söz,sözden açılmışken,biraz susman gerek
çünkü söz geçiremediğim
bir sözcük getirdi beni, senin sığındığın bu yalnızlığa
ey aklımla kalbim arasında gezinen!

seni sevmişsem,söylemişsem,doğrudur.



seni terk etmişsem
ki beceremem bunu yalnız başıma

kimse su dökemez annemin ellerine
su kadar azizdir de
herkesin ortasında gözünü kapayarak
bakar durur erine
bense erine erine yazdım bu şiiri kendisine