Çocuk varya dünyaya yakışan tek beşer
Öğretmenim çocuk ruhunda
Öğretmenim çocuklarla
Sahi suyun sesi yüze mi dokunur?
Kapkara gece de bile beyaz mı?
Yeşil tüm sesi ile beyaz bahçesine
Sen diye başlayan papatyalara
Korkusuzca, meltemlere karşı
Bilirsiniz susuz kalan papatyayı,
Kaybettik gülümseyen yapraklarını.
Çocuk olan neşesini renkli nefesini,
Yere göğe sığdıramadığımız.
Mahremi bize ait olan pencereyi.
Sunulan imkan değildi insandı.
Yağış arifesinin bahanesi; dikendi.
Ve her konuşma yağmur müjdesi,
Sesin kavuşması, gülün konuşması
Kalbimin ela gözlü bakıcısı;
Zaten kalbe sığmıyor ki...
Nehre neşter tutmak
Aşk bir yanlış anlamaymış
Doğru anlayınca gidermiş,
Seni yanlışın içinde doğru anladım
Yanlış içinde seni buldum.
Doğru anladım çünkü gitmedin
Sana bakınca ruhunu görüyorum.
Her şeyin bir bedeli vardır
Zamanın bağrından kopup gelen
Kırılgan kır çiçeklerini
bilir misin?
Yüzünde dolaşan kar tanesi ile
Saklanmak ister sırtı dönük.
Lütfenin içindeki ince zariflik,
Sabah güneşi ve sen
Üşüyen yaprağa bile titreyen naiflik,
İkiye bir kala
Gözyaşı ve ben.
Sahi kaybettiklerimizin içinde
Sırt sırta gelmiş merhametimiz mi?
Vardı da avuçlarımız göğe açılmadı.
Ağlayıp duran zamanı unuttuğumuz
Annesiz kalmış evler gibi
Kapan yıldızlara kapan gökyüzüne
Yıllanmış bir yanlışı düzeltircesine
Temizle kandili güneşçesine
Fısıldayan rüzgar bak;
Bak, kulak kesilmiş ağaç...
İncinmiş bir sesi olmalı yağmurun.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!