Hayatıma giren tüm kadınların iki heceliydi hep adları, tesadüf...Başlangıçta bir metafor,kendi iki yakasından ayrı,bitişiğine uzanan hayallerimin yakın geçmişinde, anlamını yitiriyor çoktan anılar.Şimdi ben olmayı hiciv sayabilir cümlelerim,dahası Eylüle hapsedebilirim tüm hicazkar besteleri.Oysa bir gülüş nede çok yakışırdı gözbebeklerine meleklerin,suru üflenmeseydi ömrümün belki bir kaç şiir yazabilirdim kanatlarındaki bahara...
