sen gittinya yanımdan hani
bütün ağaçlar döktü yapraklarını,
fırtınalar koptu İstanbul da,
bütün şehri sular bastı.
sen gittinya yanımdan hani,
bütün melekler ağlar oldu,
Bir sofraya meze olmuşuz bu akşam,
Ümitlerimiz kadehlerde, sevdamız dillerde,
Söylenir olmuşuz, her kadehte, her kederde,
Nara olmuşuz dillerde, kahreden gönüllerde.
Biz, ikimiz bile, iki kadehin gölgesinde kalmışız,
beni bir gün o kadar özleyeceksin ki
her gün resimlerime bakacaksın,
bazen sinirlenip birkaçını yakacaksın,
ama birini mutlaka saklayacaksın.
beni bir gün o kadar özleyeceksin ki,
yaşamın hangi yüzü karanlıktır söyle?
senle olanı mı, sensiz olanı mı?
bu ayrılık nedir neden acıtır böyle?
aşık olanı mı mutludur, olmayanı mı?
yüreğime soruyorum bu mahsenlik soruları,
yapayalnızız onunla biz seviyoruz kuytuları,
sen gittin ya, buralarda fırtınalar koptu
ama tek yaprak bile kıpırdamadı yerinden.
sen gittin ya kalbim beni ne dertlere soktu.
anlayacağın sevgilim, o gidiş, yaraladı derinden.
sevdalılara sevdasını sordum o gün,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!