Her günü stres, her günü kavga
Ömrümüz tükendi şu hastanelerde
Saçlar ağarmış, kalpler hep kırık
Gençliğimiz heder oldu şu hastanelerde
Yazmak bazen yazmak, beyindeki fikirleri
Dökülse ansızın kalemin ucunda kâğıt üstüne
Anlatsa topluma bozulmuş ruh halimizi
Duygular yansıyabilse kalemsiz kâğıt üstüne
Ne zor yazabilmek bazen anlatılamayanları
Karanlıklar aydınlığı boğarken
Sessizlik gürültüyü kovarken
Kaldırımlar ve ben..
Her taraf sessiz,
Sadece tek ses tak.. tak… Tak..
Kaldırımlar üzgün
Özlem mi, isyan mı bilemiyorum hüznümü
Dilden dökülmüyor, kalem yazmıyor
Bazen içimde düğümlenir özlemin hıçkırıklarla
Gözyaşı dahi dökemiyorum kardeşim
Seni hatırladıkça kalbim çırpınır durur
Temiz havası mahrem ormanlarında köyümün
Baharı yaşayabilmek yemyeşil ovalarında
Derin bir nefesle unutmak sıkıntıları misk kokan yayalarında
Masum bakışlar gezinir üstünüzde gezinirken köy meydanlarında
İki büklüm olmuş ama dinç ve sevecen insanlarının
Yüzlerinde hep gülümseme ve samimiyet çizgileri
Ben çocuğuyum kan sarmış coğrafyanın
Başında beklerim katledilmiş anamın
Bir kapım kalmadı, sarılacak babamın
Ben çocuğuyum mazlum coğrafyanın…
Okumak istemiyorum
Ruhsuz, kâğıda dökülen cümleleri
Okumak istemiyorum
Beni tanımlamayan satırları
Okumak istemiyorum
Hakikatleri haykırmayan kelimeleri
Yok oldu ruhumuz, kalmadı ilham
İnsanlık yok oluyor, arttı ölü şehirler
Dostluk sözde kaldı, bulunmaz izi
Yutuyor birer birer bizi, ölü şehirler
Arıyoruz sığınak, sığınaklar arar sığınak
Özlemek, gerçekten nedir
Sevgiliye kavuşmak mı, kavuşup sarılmak mı
Hiç ayrılmayacak duygularla, uyumak mı dizinde
Özlemek kokusunu hissetmek mi çocuklarımızın
Sarılmak öpmek.. öpmek ve koklamak
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!