Mustafa Fevzioğlu Şiirleri - Şair Mustaf ...

Geceye sordum seni, yıldızlara.
Bir haberini olsun almak için,
Her zerresine köle olmayı istedim.
Yeryüzüne bir zembil inip de;
Seni yanıma getirse diye istedim.
Yalnız karanlıkla paylaştıklarıma,

Sen ne zaman gülsen,
Uzaklarında bir yerde açar çiçekler.
Baharın solgun nağmeleriyle filizlenir;
Rüzgarın soğuk nefesiyle büyürler.
Umuda ramdır her damlasıyla semanın.
Senin ilhamınla senden habersiz,

Suskunsun ve kısık bakıyorsun neden arşa,
Gözlerinin rengi çalınmış gibi yerinden?
Sanki bir çatlak arıyorsun gizli bendinde,
Bu durgunluğu süpürmek için üzerinden.

Dön içine bir bak! Orda seni en çok seven.

Yine neredeyim acaba?
O toprak gözlerin,
En derin yerinde mi?
İçimi kavuran gülüşünün,
En katı çizgisinde mi?
Yoksa güneşe ayna gibi saçlarının,

Derlerdi ya eğer gözden ıraksa,
Gönül de unutur birine baksa.
Bendeki çivili, silinmez izi,
Ben bırakırım da gönül bıraksa.

Avare dolanır, mecnun gezerim.

Yaşayan; ama nasıl?
Seven; ama kimi?
Üzülen; ama neye?
Özleyen; ama neyi?
Ben; ama hangi?

Nur akarken cumanın aynı anında ölsek;
Hayır dualarıyla beraberce gömülsek.

Anlatamıyorum,
Ne derdimi, ne kendimi.
Kelimelerim de gözlerim de
Aciz
Sevdamın ateşini yakmaktan.
Artık sadece geceleri mutlu olmak istemiyorum.

Vicdan öldü takvimde, başın sağ olsun âdem.
Gözün aydın; sefalet, şiddet doğurdun âdem.

Yine gece.
Ve yine uyumayan düşünceler.
Söz dinlemez kalbim,
Umut kovalıyor hala.
Hem de bu karanlıkta.
Ne çare ki;