Bir ateşle yanan yüreğe su serperken kendi yüreğine sıçrayan alevlere müebbetlenmiş
Ey gönül
Seni geceyle sabahın ufkunda yazmak isterdim.
Öğrendim ki ilhamlar tenhasız ve göçük.
Umutlar köşe bucaklarda boynu bükük!
Sessizlik bile sensizlikten büyük.
Ey gönül
Ömürde zamana dahildi, kelebekler ölünce fark ettim
Bilemedik en güzel anıların değerini, kırılınca en hassas yerinden kalp.
Şimdi içimiz yıkık bir şehrin umutsuzca ayakta duran duvarları gibi...
Dur, dur vurma hayatın acı sillesini diyemedim içimdeki sessiz çığlığa
Oysa ne kadar da umutluydum baharların gelişinde görünce kardelenleri
Şimdi her yer kar fırtınaya büründü yokluğunda
İçimde karabulutlar sürüsü.
Bıçak yarası gibi deşiyor sancısı
Nereye kaçsam gelir benimle yarası...
Nereye dönsem esiyor bir fırtına.
Suskunluğuma tuz ,baharlarıma buz keser.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!