Mustafa Baş 2 Şiirleri - Şair Mustafa Baş 2

Beni bul diye yollar çizerim ama ben bir Musa değilim.
Deniz deryadayım, sürüklenirim ama yolcusu ben değilim!
Aklımda saraylar, Sultan Süleymanlar ama ben katli vacip olan oğul değilim.
Adem-i Havvasını bulana ne mutlu ama ben bir Ademoğlu değilim!

Gözlerim arar oldu gözlerinde,
Bulamıyorum artık onu.
Anlayamıyorum artık olanları, olacakları,
Bu bedeni bu ruhla taşıyamaz oldum.
Sen bilmezken, anlamazken,
Neye yarar onun varlığı?

Bir kıvılcım bekler bu gözler,
Yanmak için bakar taşa.
Baktıkça bir anlam kazanır bu taş,
Sıcak ve nemli bir yüze bürünür.
Ya da ben mi öyle görürüm hayalde?
Bir taşta binlerce yalan.

Yorgan altı bacasız bir sobadır yalnızlar için.
Ve sen her kimsen onun gözünde,
Mezarın sıcak geliyor sana,
Umudun her neticesinde.

Anlamadık, anlaşılmadık, anlaşamadık.
Öyle ki,
Bir günün sonunda umudu darağacında astık.
Bilmem nasıl olur?
Umudu taşıyan sözler,
Hangi dilde yaşam bulur?

Etimle, kemiğimle ve tüm benliğimle ben sana bulaştım,
Yakayı ele veren bakmalarım buna şahittir.
Senden teslimiyet beklemiyorum,
Çünkü korkuların en güzeli kaçmaktır der bir tavşan atasözü.
Ayrıca geçmişimiz ne kadar derinse,
Seninle tek vücut olduğumuz bir an mutlaka vardır,

Önce seni yaratıyor, bir lütufmuş gibi.
Sonra sana doğruyu yanlışı gösteriyor, bir öğretmen gibi.
İlk sen değilsin ha bu yüceliğe mazhar olan,
Senden önce ne oyunlar kurmuş ebedi alemde, bir çocuk gibi.

Hiçlikten varlığa toz duman ola,

Yaşlanıyorsun küçük çocuk,
Derin süzülüyor ince bir elekten.
Kambursun, sanki dünyayı yüklemişler sırtına.
Gözlerinin de feri yok, gören kör sanır seni.
Saçların toprak gibi ama bir anlam veriyorlar sana.
Yüzünse çok tanıdık biri hatırlatıyor Azrail'e.

Aldanıyor yüreğimin kuşu,
İlk ışığı görür görmez,
Uçup gidiyor,
Kanadında umuduyla.
Yoruluyor bir zaman,
Konuyor ilk dala.

Gözüne göz değdirmek cesaret ister.
Sözünün üstüne bir kelam söylemek,
Bir Aşığın dilinden iğnesini istemek.
Sesinde bir çağrı,
Duymayanlara senden bir haber gerek.
Dilinde de bir kargaşa,