Çok geç kaldım sanırım hayata,
Ve alışıp sensiz yaşamaya,
Bugün de yokluğa alışmaya,
Ben her gün gözlerine bakmaya,
Ve dileğim sana kavuşmaya,
Ve bak yine akşam oldu,
Geceme hep hüzün kondu,
Oysa herkesler uyudu,
Gözlerin de beni buldu,
Ben seni bekler dururum,
Satılmış duygular var bende
Bahar olmuşken tam bir dantel
Mazi avucumda elimde
Sonu gelmiş olmuş bir heykel
Dünyada kalmamış hiçbir yer
Elif gibi dik durmak zor imiş gördüm,
Allah’a giden büyük yol imiş çözdüm,
Batıdan doğuya âşık gözlerine,
Senin uğruna gitmekmiş benim özüm.
Aşkta ölçü yok hatta yok ki aleti,
Git artık gidebilirsen bu şehirden,
Bomboş bir hayatım vardı hep ezelden,
Işıkları sönmüş olan harabeden,
Elimdeki boş sayfalı bu nağmeden,
Geçmiyor ki gün ardından gece,
Işıklar sönsün başlarken hüzün,
Yalnızlık düşsün payıma bence,
Ne baharı bekler ne de güzün.
Gölgeler dünyasında yaşarım,
Koynunda kalbinin sesini dinlemek
Hayata seninle yeniden gelebilmek
Yan yana oturup bize bakabilmek
İçin canımı veririm tek sevgilim
Bir defa sana Gökgözlüm diyebilmek
Karanlıklar içinde birisi geziyor,
Asın bunu, sevdanın suçlusu bu diyor,
Elindeki sopayla her yere vuruyor,
Üzerime sevgi ve hasreti çöküyor,
Bakarım da prangalar izin vermiyor.
Gönlümdeki depremin,
Ölçüsü olmaz dedin.
Sen doğruyu söyledin,
Kalbime de gizlendin.
İhtilal işte budur;
Çöle düşebilecek yağmur ihtimali
Kadar imkânsız bakıyor güzel gözleri
Yangını sönmüyor bitirerek kalbimi
Bir bilsen seni ne kadar çok sevdiğimi
Duramam burada al götür artık beni
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!