Mustafa Şiiri - Ahmet Örnek 2

Mobilyacı kalfasıydı
Sessiz dingin
Ağırbaşlı bir çocuktu Mustafa

Soru sorulmadan konuşmaz
Karışmazdı hiçbir mevzuya
Genişçeydi omuzları
Taşı sıksa suyunu çıkarır derler ya
İşte öylesine heybetli
Öylesine de yakışıklıydı hani

Ne zaman atölyeye varsam
Elimi zorla öper
Hoş geldin amca derdi
Bende onu yanaklarından öperdim
Çam kokardı talaşa bulanmış yüzü
Bakışları
Bakışlarının tarifi yoktu
Ayırt edemezdim
Gözlerinde ışıldayan hüzün mü?
Yoksa öfkemi?

Beşiktaşlıydı Mustafa
Siyah beyaza vurgundu
Beyaz bir ahşabın üstüne
Simsiyah harflerle
Siyahın kaderim
Beyazın hayallerim yazmıştı

Atölyede kalırdı Mustafa
Üst katta bir odacığı vardı
Ustası da bilmezdi hikayesini
Boş ver hikayesini üstadım derdi
Bana insanlığı lazım
Ki o da ziyadesiyle mevcut Mustafa da…

Atölye önü küçük bir bahçesi
Renk, renk açan çiçekleri vardı
En çok da kırmızı karanfilleri
Her yemek molası
Kafesini açıp uçururdu güvercinlerini

Kitap oku Mustafa demiştim
Kitap oku
Ve o günden sonra
kitap dayandırmaz olmuştum Mustafa’ya
Kitaplarımı getirdi bir gün
Amaca bu bende kalsın mı?
Kuyucaklı Yusuf’tu elinde tuttuğu kitap
Neden bu kitap Mustafa’m dedim
Yine sustu, öylece baktı gözlerime
Acı vardı gözlerinde bu defa
Hem de hiç dinmeyecek bir acı

Aylardan kasımdı
Günlerden Pazar
O acı haber geldi
Üstat dedi Mustafa’nın ustası
Kaybettik Mustafa’yı
Mustafa’yı kaybettik üstat
Bu olmalıydı sözün bittiği yer

O gece dört kişi basmışlar atölyeyi
Sarmışlar Mustafa’nın etrafını
Saldırmışlar dört koldan
Dedim ya Mustafa her gürültüye pabuç bırakmaz
Öyle de olmuş
Yıkmış ikisini yere ağır yaralı
Kendide yaralanmış Mustafa
Ama yine de savunmuş kendini
Son nefesine kadar…

Masasında açık kalmış
Kuyucaklı Yusuf’un kitabı
Ve kitabın arasında siyah beyaz bir resim

Üç kurşun delmişti gömleğini
Uzaklara bakılıydı gözbebekleri
Gülümser gibiydi dudakları
Kalksana Mustafam
Haydi, kalksana dedim
Kalksana evlat kalk da elimi öpsene
Okşadım saçlarını
Eğilip öptüm önce alnını
Sonrada yanaklarını
Çam kokuyordu yine yanakları