Musibet Şiiri - Necati Atilla Soykan

İnsanlığın başında musibet, duvardan ağlarıyla
Önce ruhumuz sonra yüzlerimiz maskelendi
Şimdi ellerimiz suda yüzen ağaçlara benziyor
Ölü balıklar gibi gözlerimiz boşluğa meyillendi.

Lekelenmiş dünyanın koynunda ayrılık sancısı
Üstüne basacak ayağın gölgesindeki örümcek
Kimse bilmez devrilmiş dağlar gibi yaşlılarımız
Hafızası silindikçe dünyanın, yarını kim bilecek.

Merhameti Afrika’nın çöllerine gömmüştü batı
Şimdi terkedilmiş annelerin kapılarındaki kilit
Gözlerini kaçırsada yazgının dalgasındaki sal
Bu hastalık ne yoksul tanıyor nede sarayda kral.

Allah’ı hesaba katmadan okunmadıkça belalar
Bir başka belayı inşa ediyor hayvandan aşağılar
Şu dünya denilen şey tuza bandırılmış denizdi
İçtikçe susayanlar, ruhlarından aşağı kusuyorlar..