Müsemma Şiiri - Gülgün Özel

Adınla müsemma diyordu bana.
Ne bırakıyordum,
Neye d/okunuyordum,
Çocuk kalbimle bilmiyordum.

Güzel geliyordu,
Selam veriyordu,
Zannediyorum dizelerde,
Periler eğiliyordu.

Muhabbetin dibine vuruyor,
Kelimeler ağırlaşıyor,
Yürekler hizaya geçiyordu.

Adınla müsemma diyordu bana.
Çiçekler rukû'ya eğiliyor,
Yapraklar secde ediyor,
Kainat dile geliyordu.

Böyle güzelliklerle inanç bileyleniyor,
Umudun kanatları yeşile çalıyordu.
Güneş memleket seciyor,
Dogudan batıya göçüyordu.

Gönül derdini anlatıyor,
Bazen c/ağlıyor,
Bazen kahkahaya boğuluyor,
Yinede sevdayı cımbızla seçiyordu.

Adınla müsemma diyordu bana.
Sakın ola bozulma,
Kimseye aldanma,
Mağrurlanma ve de darlanma,
Seni gören bilen yürekler aşkına
Kanatlarını daha geniş aç diyordu semaya.

Bilmiyordu, hayat veriyordu,
Direnç ve inanç katıyordu,
Huzuru taşıyordu,
Yüzüme gözüme buluyordu.
Ve "amin" de diyordu

-"Amin"...

4 mayis 2018

Gülgün Özel
Kayıt Tarihi : 14.12.2018 21:26:00