Musallada yatıp yaşama tutunma çabası....

Bir sancı var içimi yakan...
Geçmişten izler taşıyan...
Durup durup kalbimden vuran...
Nerde ne zaman acıtacağı belli olmayan...

Bir sancı ki yılan gibi kıvrandıran...
Ne dur dan anlayan ne sustan anlayan...
Görev saati gelmiş gibi çalışan...
Bütün işi yüreğime yara açmak olan...

Bir sancı ki zamanla şiddetini artıran...
Sanki teknolojiye ayak uyduran...
İçimde türlü türlü icatlar yapan...
Beni şekilden şekile sokan...

Bir sancı ki yarabandı olmayan...
Her gün kanatıp tekrar başa saran...
Bozuk bir saat gibi aniden işlev yapan...
Aklımla sürekli oyunlar oynayan...

Bir sancı ki benden bağımsız olan...
Hem beni kanatıp hem bana kafa tutan...
Geçmişimle geleceğimi karartan...
Unutmak istesem de her gün hatırlatan...

Öyle bir sancı ki bu adı aşk olan...
Mantıkla hiç alakası olmayan...
Vitamini sadece acıtmak olan...
Gün geçtikce kendine güveni artan...

İnsanın yüreğine kimlik gibi yapışan...
İnsanı insanlıktan çıkaran...
Kaybettim kendimi hükümsüzüm dediğim zaman...
Hayır ben buradayım kanıyorum diyen her zaman...

Öyle bir yara ki bu hiç unutulmayan...
Üstüne binlerce kez sevsen de yüreğinde hala duran...
Öldürmek için elinden geleni yapan...
Tam öldüm derken; tekrar süründürmeye başlayan...

İşte böyle bir yara bu gönül yarası...
Sanki cennet ile cehennem arası...
Tatlı deniz ile tuzlu deniz arası...
Musallada yatıp yaşama tutunma çabası....