Musallada Ölüler Ve Diriler

Musallada gözlediğim zamanın ötesinden,kalıntılar.
Biraz geçmişe hizmet,biraz geleceğe.
Kalbime ilişen çift gözle gözlediğim musallada bir son.
Bir ben ki damarlarından nefeslenen câni.
Bir son şimdi gözlerime aldığım bu elem,
Buhar oldu, yok sayarak varlığımı.
Böylelikle musallada uğurladığım sevgiden tarazlanan sevgisizliğimse,
Bî sevgi...

Sis,his,önüm.
Buğulanarak ardına attıgım adımların, beni götürdüğü hiçlik.
Kalbim zamani derbeder yolculuğun nezdinde, bahari algısı ile hissiz.
Ve sokağına varınca mutluluğun,kaçışlar gizlenir köklerime.
Köklerimde yetişen hüznün içerlenmesi ile bir tat şimdi ağızlarda, her yana saçılır .

Uzuvlarımdan tenime yaltalanan elem ve ben;
Bir gurup vakti maviliğin en yüce kızgınlığında,musallada bir et görür olduk.
Uzanır oldu tenim,ellerim
Bir ihtimal ki Nefertiti’nin çehresine,ulaşamamak gibi.
Bir uzanış ki tarihin tekerrürden ibaret olduğunu,anlar gibi.

Yinelenen bir elem ki köklerimde hislenen...

Semâ ya yükselen dide-i giryan, yağar oldu köklerime.
Müşkül artarak çoğaldı.
Çoğaldıkça kıvrandım, eşiğinde dalgaların.
Sulandıkça kalbim, semâya yükseldim.
Aklım musallada iken,kalbimi bir hüzne emanet ettim.

Yüzyıl yirmibir, dönerken kıyısından mutluluğun
Yamacıma ilişen yüzyıl yirmi,
Bir bakıma elliler, altmışlar, ben bilmem belki yetmişlerden artıklar.

“Taşa serilen mevtadan arta kalan düşünceler, nesneler misali.”

Geçmişle şimdi arasında yokladım benliğimi.
Musallada bir ölümü yâd ettim.
Mermere serilen sonsuzluğu gördüm.
Sonsuzlukta dillendim, bir gerçeği gördüm
Bu realiteyle kıvrandım...
Çıplaklığıyla kavradığım nefesi bir çekişle,inlerimde hissettim.

Bir dokunuşla, kalbimi bıraktığım semâ:
Mailiğin buruşuk çarşaf ile beraber oluşu.
Bir tanım, bir tanım ki bî mâna.
Mânası, anlamlandıran gözlerde.

Uzadıkça, çoğalan bir elemse bu anlamı yitiren mâna
Bırakmalı, uzun bir sussuzluğa.
Gözetmeli musallayı,
Sermeli gövdesini,etin bir kalıba.
Ve bir şadırvanda sulanmalı,
Gitmeden sussuzluğa...