Musalla Taşı Şiiri - Ahmet Sevil

Kader bu, benzer bir çizgiye,
Benzer iki yamaç arasındaki bir köprüye
Bir ucunda doğum, bir ucunda ölüm ile
Son bulur bu hayat o musalla taşında!

Nice günler yaşanır bu kader çizgisinde
Neyi tayin ederse kader, gelir başına çaresizce
Hiç bir çaba fayda etmez, her şey boş nafile
Bu çizgi de son bulur o musalla taşında!

Belki ağlar çevrendekiler, yaptığın edâlar karşısında
Belki sen gülersin, herkesten bihaber feryatlar arasında
Gelinlik misali bürünürsün saf beyazlıklara
Bir namazlık düğünün başlar o musalla taşında!

Gülen yüzün,soluk bir resim olarak kalacak duvarda
Açılmayacak defterin, mısraların konuşmayacak sayfalarda
Artık gizlice buluşmalar olmayacak ey yâr!
Son kez buluşalım seninle o musalla taşında!

Şimdi soğuk toprak altında kim bilir neylersin
Sıkar bedenini acımadan, biçare seslenemezsin
Seslensen bile kim duyar, kim anlar dinletemezsin
Kalsaydım dersin biraz daha o musalla taşında!