Musalla Taşı Şiiri - Metin Hanlıoglu

MUSALLA TAŞI
Yüreğimi avuçladım, kırık dökük ellerimle
Sızısını yudumladım kana kana
Çilelerimi kardeş ettim yarınlarıma
Buz kesmiş benliğimde dolandım yana yana
Ve sonra
Bu hanın iki kapısını adımladım
Başı ağıt, sonu omuzlarda bir tabut
Ortasındaysa ibretlik hadiseler…
Kiminde elbiseler atlastan, haram helali yutmuş
Kimisindeyse çaputtan, iğne terziyi uyutmuş
Kimi zevkin dört köşesine kurulmuş, ortada sırça saray
Kimi de alnının ortasından vurulmuş, kurşuna vurmuş kalay
Hesabı şaşırmıştı endaze, ölçeceği yeri biçerken
Terazi haram yetiştirmişti taze taze, dirhemini tezekten seçerken
Kiralık beyinlerde konaklar oturur
Villalardaysa tosunlar
Arnavut kaldırımlarında yokluk kudurur.
İnsanlar işte böyle kısım kısımlar.
Habil ve kabilden bu yana.
Canı acır tabanı yarılmış yorgun dostlukların
Ve bütün umutlar yüklenmiş sırtına yarınların.
Bir yanda meyvelerini yiyen ağaçlar
Öbür yanda hastasına eremeyen ilaçlar.

Böylemiydi gâlû belâ’da bizim ahdimiz
Gelecektir elbet Azrail’le buluşma vaktimiz.
Günahkar ruhumu nasıl teslim edeceğim ellerine
Eritip çürüttüğüm bedenim toprağa döndüğünde
Dilim yar olacak mı meleklerin suallerine…

Düşünmeliyim beynime çizilen bu iki yolu
Birinde rahmânî nûr, öbüründe şeytanî kir dolu
Cüz’i irademi revan etmeliyim Allah yoluna
Bütün günahları uyutarak şeytanın koluna
Kırk yıllık hatayı yüklemeliyim kara trene
O yoluna, ben yoluma…
Sonra son yolculuğun uykusuna uyumalıyım
Bütün dünyamı arkama alarak.
Kulak kesilmeliyim yapılacak şehâdete
Gözlerinden son kez dilene dilene
İşte ey insan!
Musalla taşında yatan bu ölü
Büyük bir ibrettir, Allah’ını bilene….

06/02/2010 Metin HANLIOGLU