Musalla Taşı Şiiri - Tülay Ayaz

garip bir yalnızlıktı kapımı çalan.ansızın yüreğime sızan.oysa ben kapılmazdım,kapılmak istemezdim aşkın bu sessiz yalnızlığına.

nerden gelmişti bu garip duygu.neden beni seçmişti.farkında olmadan yanlış bir şey mi yapmıştım.beni üzen veya ansızın mutlu eden o gizli güç neydi veya kimdi...
sessiz çığlıklarla geçirdiğim nice gecenin sonunda büyüdüm.ama ne büyümek.acıyla yoğruldum.her terkedilişte biraz daha yoruldum.içim acıdı,aşka,sevgiye muhtaç yüreğim kanadı durdu.
ne anlayan oldu beni,nede bu sessiz yaralanmaya bir dur diyen.revamıydı bu çocuk yüreğime.
güzel geçen her günün ardında karanlık,boğucu bir gecenin saklandığını biliyordum.bundan adım gibi emindim.ama yapabilecek hiç bir şeyim yoktu.yardım isteyeceğim,elimden tutacak hiç kimse yoktu.yardım eden tek bir insan bile.
böylemi olmalıydı benim hayatım acaba.doğarkenmi yapmıştım hatayı.yoksa dünyaya gelişim mi hataydı.kaderimimi değiştirmiştim.dünyaya geldiğim an hayata gözlerimi yummam gerekirken inadına kocaman mı açmıştım gözlerimi.kadere çelme mi takmıştı minik bedenim.
neyse vazgeçtim araştırmaktan.sürekli bunu düşünüp hayatı kendime zehir etmekten.huzurlu geçmesi gereken gecelerimi gündüze satıp,hayallerimi ipe asmaktan.her yıkılışta kendimi öldü sanıp yüreğimi musalla taşına yatırmaktan.

tülay ayaz
05/09/2003 15:10 '