Müsadenle Şiiri - Hilmi Tanrıkulu

Giriyorum,
Girdim… müsadenle….
Kendi evime,
Sonra ağıtlara baktım,
Aramadım…
en orospu halleriyle,
bıraktığım yerde….

Toparlanacağım biraz,
Sesimi de almam gerek…
Hayat zor,
Keder var daha zor.
Nasıl ağlarım?
Sesim olmadan…

Yine müsadenle,
Az kalacağım evimde…
Zaten sözüm var,
Geçen yıl yanan söğütlere,
Gitmem gerek müsadenle…

Birkaç nota alsam yeter,
Sabahları kolay etmeye,
Nota ve hüzün gerek,
Söylemlere katık etmeye…
Hüzün zaten var envanterimde,
Birkaç nota alacağım,
Lazım değilse…

Dahili acılara dokunmayacağım,
Zaten sana almıştım onları…
Bitiremedim daha,
Arka cebime soktuklarını….

Bu gidiş son değil…
Uğrarım yine.
Sıcak serzenişler çıkarsa,
Fırında sıraya girerim, seve seve.
Alır, koşarım tembelliğine
Ve bırakırım,
Kapının önüne.
Sen aldanma bu gidişe….
Dönerim belki yine….

Ve sakın üzülme,
Komaya girersem yine.
Uğrarım,
Sırat köprüsünün önündeki
Büfeye.
Bir şeyler kapar,
Dönerim sessizliğin izmaritlerine…
Eğer dumanları griyse,
Elbet gözükür,
Zifiri karanlık gecede….

Böyle sanma cinneti…
Ben nelerini geçirdim…
Gelir öğretirim yine….
Sen kal burada…
Rahatsız eden olursa,
Bekçi var kapıda…
Şarapçıların evidir burası….
Korkmazlar senden…
Sende korkma onlardan….
Belki çiçek getiriler,
Benim bayramlarda getirdiğimden…
Ama dua etmez onlar…
Belki küfür çıkar bedenlerinden…

Ben uğrarım yine….
sen korkma yılanlardan çıyanlardan….
Onlar her yerde,
Yaşamda da var…

Sen huzurlu ol….
Ben yanındayım…gidip geliyorum…
Biliyorsun….bazen yaşıyorum,
Bazen ölüyorum…