Musa ve Çoban Şiiri - Mustafa Süreyya Se ...

Günün birinde seçilmişlerden Musa
Yürüyordu kırlarda elinde asa
Farkındaydı içindeki varlığın
Peşindeydi yıllarca bu çağrının
“Uyanmışlardansın Musa “ diyordu
Bu ses onu evrenleştiriyordu
Huzurla kucaklarken doğayı
Garipsedi gördüğü bir olayı
Bir çoban çıkıyor önce tepeye
Yuvarlanıyor sonra güle güle
Musa bir anlam veremedi bu işe
Seslendi çobana; “ Evlat bu da ne? “
Çoban; “ İbadetimdir Yaratana
Böylece bedenim değer toprağa
Kavuşur kardeş oluruz onunla
Ben bu yolla ulaşırım Tanrıma”
Musa buna güldü; “ Be şaşkın çoban
İbadet dediğin bu işten utan
Tanrıya böyle ibadet edilmez
Senin gibi şaşkını Tanrı sevmez.
“Biliyorsan sen öğret” dedi çoban
Musa anlattı çobana o zaman
“Ellerini semaya açacaksın
Sonra Tanrımıza yalvaracaksın
Eğilip toprağa kapanacaksın
Yaratanın adını anacaksın
Belki bağışlar seni kim bilir ki
Budur işte ibadetinin şekli”
“Sanırım ki anladım “ dedi çoban
“Çok sağol cahillikmiş benim hatam “
Musa coşkuyla yoluna yürüdü
Tanrısını memnun olmuş düşündü
Önüne bir nehir çıkınca durdu
Elindeki asayı nehre vurdu
Yarıldı nehrin suları duruldu
Musa nehri kolaylıkla geçmişti
Önünde yeni yollar belirmişti
Ancak arkasından bir ses duymuştu
Çoban kendine doğru koşturmuştu
Arada nehir vardı geçemezdi
Artık çoban ona yetişemezdi
O da ne vurdu sopasını çoban
Nehir işte yarılıverdi o an
Birden şaşırdı Musa dondu kaldı
Çoban dedi ki; “Unuttum nasıldı?
Şu ibadeti tekrar anlat bana
Çabuk kavuşurum belki mevlama”
Musa hıçkırdı, derinden sarsıldı
Birden hata yaptığını anladı
Defineler harabede gizlidir
Varlık zaten yaratılmış bilgidir
Söyleyecek şeyi yoktu Musa’nın
Bir dersiydi bu ona Tanrının
“Bildiğin gibi yap” dedi çobana
“Sen bu yolla kavuşmuşsun mevlana”

İstanbul, 06.12.2004