Mürekkepten Damlayan Fısıltılar

MÜREKKEPTEN DAMLAYAN FISILTILAR

Bir kâğıdın beyaz sessizliğine,
Karanlık bir geceden çaldım kelimeleri,
Her biri yüreğimin kıvrımlarında saklı
Titreyen bir nefes, sönmeyen bir sızı gibi…

Mürekkep damlıyor,
Ama sadece harfler değil kâğıda düşen,
Geçmişin yorgun adımları,
Ve adını anarken içimde büyüyen yangın…

Bir fısıltı var kelimelerde,
Ne tam çığlık ne de tam suskun,
Sanki kalem, kalbimin kırık köşelerinden
Sürgün edilen duyguları geri çağırıyor.

Ey zaman,
Senin durup dinlediğin oldu mu hiç
Kalemin titreyen ucunda saklı kalan
Sessiz çığlıkları?

Ben yazdıkça çoğaldı acılar,
Her damla mürekkep,
Bir çocukluğun elinden düşen umut gibi
Toprağa karıştı sessizce…

Ve bil ki sevgilim,
Bu dizelerin her köşesinde
Sana dair bir iz var hâlâ.
Adını söylerken dudağımın kenarında
Solgun bir gülümseme,
Gözlerimde rüzgârın savurduğu
Yalnız bir yaprak…

Mürekkep tükenir elbet,
Ama kelimeler tükenmez,
Çünkü kalp, sustuğu yerde
Bir fısıltıya dönüşür,
Ve ben o fısıltıyla
Geceleri yeniden yazmaya başlarım seni…

Belki bir gün,
Bir başkası okur bu satırları,
Ve “Bu adam birini çok sevmiş” der,
Bilmez ki,
Mürekkepten damlayan sadece şiir değil,
Kendi ruhumun paramparça yankılarıdır.