Mürekkep ve Kan Şiiri - Abdullah Said Alkış

Kuşluk vakti alacası
kül rengi aydınlık
kadının duvar dibi yosmalığıdır
ve kalemi alıp şakağında kırar adam
bir kadın en mahrem yerini açar
ziyan olmasın diye mürekkep ve kan

Artık bağışlayan bir tanrıdır sürtüğün mazereti
adam ya ölümdür hep uzaklarda
ya da bir kitap dolusu kahır

Konuşan bir köpeğe
hırlamayı istermiş gibi insan
gitmeye yanaşmadığı bir müntehayı öğütler
bir başka insana

Demem o ki
elbet gelecektir bozuk saatlerinde vakti
kalemin bir ağrı gibi kanıksandığı nöbetler
ve gözlerinde gülümseyecek yedi renk

Toprak yürür belki avuçlarına taptaze
kadın belki de bir türkü olup çıkagelir
bütün radyo frekansları cızırtıya hevesliyken
çünkü anlamıştır
bağışlayan tanrı değil
tanrısıdır! ...

(Şubat 2000 Konya)