Mürekkep ve Ayrılık Şiiri - Hatem Çetinkaya

Bir hokka devrildi geceye,
Siyaha bulanmış kelimeler döküldü masaya.
Mürekkep, usul usul yayıldı ayrılığın ince çatlaklarına,
Ve her harf, iç çekişlerle boğuldu.

Divit, titreyerek gezindi kâğıdın üzerinde,
Terk edilişin imzasını atan bir el gibi.
Her nokta, bir vedanın mühürlenmiş sessizliği,
Her çizgi, geçmişten kalan son izdi.

Kalem ucu kırıldı aniden,
Sanki bir söz, söylenmeden boğazda düğümlenmiş gibi.
Sana yazılmış cümleler yetim kaldı,
Şiirin ortasında bir boşluk açıldı.

Ey giden! Mürekkebim kurudu artık,
Ne yazsam solgun, ne söylesem eksik.
Bir tek kâğıt anlıyor beni,
O da gözyaşlarımla buruşmuş üstelik.