Mürekkep Umut Dedi! Şiiri - Kamil Korgan

Bak yine vardı ayaklarım gecenin kapısındaki
Sükûta, iç çekişe, yitikliğe…
Karanlık doldurmuş kadehini zamanın,
Uykusu gelmiş bu gece belli ki tüm yıldızlarımın.
Sabahın türküsü susmuş;
Yeis bulaşmış ellerimdeki sevdaya.
Ölmek eylemine
Ve kimliksiz bir mezarın dağılmış taşlarına
Bir gecelik not düşüyorum yine…
Çıkar çarşafını ey gece! Çıkar da dökülsün
Karanlık zülüflerindeki mürekkep;
O yontusuz taşların üşümüş tenine.
—hani olur ya hani bir umut ya
Bakarsın bir gün sevda konar başucuma,
Konar da dua edercesine iki damla gözyaşını
Bırakır kimsesizliğimin yurduna…
—hani olur ya hani bir umut ya
Toprağın bağrını yırtar birkaç yaramaz çiçek,
Yırtar da sevdiğim dirilir… Hiç olmasa yıkılır duvarlar,
Yıkılır da arkasından ellerine dokunurum
Utangaç gözlerimin ucuyla…
—hani olur ya hani bir umut ya
Bakarsın dağılır karabulutlar, çözülür ipler,
Kefen yırtar şu ömrüm.
Vurunca vakit vuslata kaybolup gider
Belki de son nefes, son ölüm…
Bak yine karıştı her şey birbirine!
Anlamsızlığı yazacaktım bu gece;
Soluksuzca akan zamanın manasızlığını,
Gönlünün kargaşasında saklanmış cevapları,
Yalnızlığını,
Gözlerindeki sabrı,
Yalancı ziyaları,
Feleğin mahzeninde yıllanmış yargılarımızı
Yazacaktım… Yine sarhoşum;
Dilimdeki haykırışa dolandı elim ayağım.
Unut bu geceyi ey sevdam, gir koluma;
Demek ki varmış hâlâ bir umudum…