Mürekkep biterse kalemimde aşkta biter.

Bir kalemde mürekkep varsa o bana gelmiş ve bitmiş olmalı.
Ben yazarken doldururum boşalttığın kalemin mürekkebini.
Ses seda kalmadı artık içimde.
İçime ata ata.
Yokluğun gelene kadar ben bir bitik öykünün hayal peresti.
Bir de kahramanıydım kurtarıp de üzülen kahraman.

Kalem kırıp kafamın içine sapladım.
Hani kalbime değil kafama.
Senin olmadığın yere.
Beni sen öldürdün.
Ama ben seni.
Kalbime bir kalem saplayıp bırakamam...

Öldürürsün öldürülmezsin.
Ama şunu bil ki.
Yaşattığını başka kimseye yaşatma.
Çünkü onlar kaldıramaz seni sevmiyorken.
Benim kaldırdığım gibi onların kalbi yetmez...

Bırakta kalsın kalbimdeki kasvet.
Senin ben de bıraktığın acıları saklıyorum içinde.
Acıtıyorlar ama olsun.
Senden bir hatıra kaldı sonuçta..
Kalbin ben de olmasa da acılar var içimde hissedip hissedip ağlıyorum geceleri.
Uyurken geliyorsun bir anda aklıma yeter be diyip yatıyorum...

Çünkü o kadar sevmiyorum seni uykumu bölemiyicek kadar.
Uyku insana iyi gelir derler.
Ben o yüzden uyuyorum çünkü senin bana iyi gelmediğin gibi o bana iyi geliyor...