Uyumadan düşündüm.
Şimdi sorucaksın niye.
Boş bir kitap verdim sana
Okumasını bilirsin diye.
Okudukça doldurursun.
Yazarsın bizi eski bir kitap gibi,
Bir gün gelir hayat durur.
İyi, kötü hep son bulur.
Edep erkân rafa kalkar.
Hesap günü gelir gönül.
Vakit varken söyle ona.
her sabah uyanıyorum seninle
ve her gün bir birinden güneşili
ama görmüyor gözlerim parlaklığını
güneşin sıcaklığını hissediyorum
fakat parlamıyor güneş
seni her sabah görmeyince
Bulamadım kendimi bir türlü bende
Değiştim zannederken, kendi kendimce
Düşünmüşüm her daim işte bu çare
Meğer bilememişim çaresi sende
Kitaplar, insanlar gibidir bilir misiniz?
Tek farkları her daim yaşarlar.
Bitmez hiç ömürleri,
Eskimeleri,
Ve yok olmalarından başka.
Yapraklarını her açtığınızda,
Seninle yeniden doğacak murat.
Yeniden öğrenecek zor olsa da okumayı yazmayı.
Yeniden alacak eline kalemi.
Anlat diyecek sana, beni anlat.
İşte o zaman sen ona sadece gül yeter.
O yazacak bir ferman gibi kendini,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!