Ne ağır yüktür sînede;
Ne yardan, ne serden geçmek,
Vazgeçilmezlerince odun taşınan bir ateşte damla damla erimek,
İçin için ağlarken gönlü gül gülistan görünmek,
Katlanmakla gitmek arasında bir girdapda tükenmek,
İlmek ilmek çile ören bir hayatı hüzün sarmalında bitirmek...
Yeryüzü, kısa bir yolculuk güzergahı.
Milyonlarca yıldır, kervanlar misali her gelen bir müddet konaklayıp göçüyor.
Nice zalim, Firavun, Nemrut, Yezit gelip geçti.
Peygamberler, Mevlanalar, Yunuslar gelip geçti.
Değer mi bunca hırsa, haksızlığa, zulme?
Değer mi ahlaksızlığa, çirkefliğe, kötülüğe bu dünya?
Yaradan takdir kıldı; vasıl olduk şirin bir köye, ayrıldık memleketten,
Hemhâl olduk tez zamanda, yaşlısından gencine, kaynaştık tâ yürekten.
İnşâ oldu bir mesken tarih kokan mabedin gölgesine,
Ey Karanlık,
Güneş doğana kadar üzerimdesin,
Neyseki yıldızlar var;
Kafam yastıkta, aklım yalnızlığımda,
Acı bir ilaç gibi çekiyorum içime;
Düşünüyorum kalabalıklar içinde yalnızlığımı,
Bir durulmanın arefesinde kopan fırtınalar ve savrulan karakterler ne çok şey anlatıyor akıl ve vicdanlara;
Fırtınada terkediyor bazen en sadık görünenler;
Fırtınada çelme atıyor bazen en güvendikleriniz;
Ardından yağacak yağmurdan ve rahmetten bi haber yenik düşüyor nefsine hiç ummadıklarınız;
Bazen fırtınalar iyidir, dimdik durabilmeyi, sağlamlığı ve samimi bağları test eder;
Zayıf karakterleri, samimi olmayan bağlılıkları, güce boyun eğenleri yıkar ve yok eder;
İnsan hayatı sırtında taşımaya çalışır hep.
Oysa insan dışındaki herşey insanı taşısın diye yaratılmış.
İnsan hata yapınca cennetten kovulmuş.
Demekki dünya cennete göre sürgün yeri.
Dünya uyusun,
Umutlar uyumasın;
Işıklar sönsün,
Umutlar sönmesin;
Son nefes bile son umuttur,
Yaşadıkça varsın,
Fırtına dindi ve bakındım etrafıma;
Yüzler gördüm, mahcup,
Yüzler gördüm, pişkin,
Yüzler gördüm, pırıl pırıl ve masum,
Yüzler gördüm mahsun ama onurlu,
Yüzler gördüm haset ve kin karası,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!