Kalem benim, hayatta ben.
Gerisi pek bir yalan,
Gerçekler ulu ortayken.
Anlamsız bir durum bu
Gerçek mi, yalan mı belirsiz
Bir zaman ayarla bana
Sessiz geceler gibi olsun ama.
Bir tek sen ol varlığınla.
Birde ışıklı yıldızlar, gökkubbenin tavanında.
Denizi kucaklasın gözlerimiz
Gemirler sallanırken dalgalarda.
Kar taneleri giriyor beynime
Soğuk soğuk sarıyor beni,
Gökyüzü kendi içine.
Martıların çığlıklarına karışıyor
Yorgun geçmişimin
En derin izleride.
Uykuya hasret gözlerim
Uykusuzluğa müptela
Anlamsız bir gece, zifiri karanlıkta
Bırakıyorum kendimi
Loş ve bir o kadar boş sokaklara…
Elinde keskin bir kürek
Darbesi ile sarsılan minicik bir yürek
Her bir darbe indi incecik dallarına
Tutunacak tek bir sürgüsü kalmamacasına
Söküp aldılar onu en kuytu köşesinden
Gel diyorum...
Oysa sen çok uzaklardasın
Devrik cümleler kuruyorum
Sana dair,
Devrik olan birtek cümleler mi?
Bilmiyorum...
Üzüntümü,pişmanlığımı,umutlarımı
Sevgimi, seni ve sensizliği
Yüksek perdeden cümlelerle
İfade etmeye isteyeceğim
Ama hiçbir zaman olmayacak
Kar bu garip bir örtü
Kaplamasada zamanı,
Beyaz bir sonsuzluk gibi
Sardı insanlığı.
Beyaz bulutlar inmişti sanki,
Gök yer olmuştu,yer gök.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!